อภิสิทธิ์มาร

“เธอมองฉันนานไปแล้วนะ" คำพูดธรรมดา แต่เกือบทำให้คนที่ถูกทักท้วงอยากมุดประตูหนี
“ขอ... ขอโทษค่ะ"
เธอรีบบอกเขาปากคอสั่น สายตามองตรงไปบนถนนที่รถราค่อนข้างบางตา อาจจะเป็นเวลาช่วงกลางวัน และความประหม่าทำให้พิชญาวีไม่รู้ว่าตอนนี้รถได้จอดสนิทตรงหน้าป้ายรถเมล์ตามที่เธอต้องการ
“ลงไปสิ"
เขาพูดขึ้นอีกครั้งอย่างเสียอารมณ์ และนั่นก็ดึงสติที่หลุดลอยไปไกลกลับคืนมา มือบางเงอะงะหยิบจับกระเป๋าที่วางไว้อยู่อย่างมึนงง
“เดี๋ยว..." แล้วเขาก็รั้งเธอไว้ด้วยคำพูดเพียงประโยคเดียว แต่ทำเอาจุกไปถึงขั้วหัวใจ
“... เรื่องวันนี้ขอให้เก็บเป็นความลับด้วย"
พิชญาวีกลืนก้อนแข็งๆ ที่แล่นขึ้นมาจ่อที่คอหอยลงไปอย่างยากลำบาก เธอปั้นหน้ายิ้มพยักหน้ารับคำพูดของเขาอย่างไม่มีติดค้าง ก่อนจะเปิดประตูรถลงไปยืนอยู่บนฟุตปาธของป้ายรถเมล์ ยืนมองดูป้ายทะเบียนรถเบอร์ตองค่อยๆ ลับสายตาไปแล้วพ่นลมหายใจออกมา