มิอาจฝัน

“โอ๊ะ” ประตูห้องถูกเปิดออก ลุคค์ดึงมือคนด้านนอกให้เข้ามา เคร้ง ! เสียงขวดไวน์กับแก้วแตกกระจายเต็มพื้นหน้าห้อง ปัง ! พร้อมกับเสียงปิดล็อกประตูในทันที

“คุณลุคค์ตั้งสติไว้นะครับ” ไคล์พยายามบอกคนที่ตรงเข้ามาหาตัวเองด้วยสายตาเลื่อนลอย อาการหอบหายใจรุนแรงผิดปกติ ฟีโรโมนรอบกายเป็นสีน้ำเงินเข้ม เป็นกลิ่นที่พร้อมจะกดประสาทของโอเมก้าทุกคน ให้สยบต่อความต้องการของเขา

“นี่คุณรัตอยู่ใช่ไหม” ไคล์ถามเพราะรู้สึกได้ถึงอันตรายแบบร้ายแรงจากตัวเขา

“ใช่...ฉันรัต” เสียงเขาทุ้มต่ำ พยายามตั้งสติพูดคุยกันให้รู้เรื่อง

“อย่านะครับ” ช่วงรัตอันตรายที่สุด โอกาสเสี่ยงอะไรหลาย ๆ อย่างเกิดขึ้นได้ เพราะหากลุคค์ไร้สติและทำตามสัญชาตญาณดิบ เขานี่แหละที่จะย่อยยับไม่เหลือชิ้นดี เรื่องอะไรจะยอมง่าย ๆ

“อย่าเข้ามานะ” ไคล์ตั้งการ์ดเตรียมพร้อม แต่อีกคนก็ย่างก้าวเข้ามาไม่ยอมหยุด

ผัวะ ! กำปั้นหนัก ๆ ซัดใส่หน้าคนที่ไม่ทันระวังตัว มุมปากของลุคค์แตกปริ มีเลือดไหลหยดออกมาให้เห็น

“ผมบอกว่าอย่าเข้ามาไงอุ...” ไคล์แทบสติหลุดลอย เมื่อเขาปล่อยฟีโรโมนออกมาเล่นงานชุดใหญ่ มือที่ตั้งการ์ดขึ้นลดลงอย่างไม่รู้ตัว

ผัวะ ! ลุคค์ซัดกลับแบบไม่ต้องคิด เลือดกบปากของไคล์ในทันที ดวงตาพร่ามัวจากการถูกกดประสาทด้วยกลิ่นฟีโรโมน แทบจะไม่รับรู้ถึงความเจ็บเมื่อครู่นี้ เพราะมีแต่ความต้องการอย่างอื่นเข้ามาแทนที่

“ชอบแบบรุนแรงก็ไม่บอก” เขาผลักไคล์ลงไปนอนอยู่บนเตียง ง้างข้อมือทั้งสองข้างแนบไปกับที่นอน กระชากทีเดียวเสื้อเชิ้ตที่สวมอยู่ก็ขาดวิ่น ตามด้วยกระตุกกางเกงออกจากตัวของอีกคนอย่างรวดเร็ว