หวนคำรัก

สายน้ำ เปลี่ยนรูปร่างไปตามภาชนะที่บรรจุ

ความรัก คือเรื่องเฉพาะตัว

หากความทรงจำ ติดตรึงในห้วงลึกแห่งใจ ไม่จากจางหาย


********
ทุกการกระทำล้วนมีเหตุและผลในตัว และเพราะเหตุผลเพื่อต้องการปกป้องเกียรติและศักดิ์ศรีหญิงสาวผู้เป็นที่รักยิ่งไม่ให้มัวหมอง ปราณนต์ยอมได้แม้กระทั่งต้องกรีดหัวใจตัวเองซ้ำ ๆ หากความเจ็บปวดนั้นเพื่อให้อีกคนเติบโตอย่างสมง่า

แปดปีเพียงพอหากจะใช้สำหรับลืมเลือน หากสำหรับลัลณ์ลลิน ‘ความทรงจำ’ ที่ขาดหายไปบางส่วน เธอให้เวลาถึงแปดปีเต็มเพื่อค้นหา เพราะในห้วงลึก...เธอรู้แน่ว่ามีใครบางคนสถิตอยู่

ขณะที่หลายคนพยายามใช้เวลาเพื่อเปลี่ยนใจใครสักคน ทว่าสำหรับปราณนต์...เขาขอแค่โอกาสได้ใช้เวลาที่เหลือเพื่อเก็บตวงความทรงจำทุกเสี้ยววินาทีของชีวิตให้คุ้มค่าที่สุด

เพราะบนเส้นทางชีวิตที่เกือบเรียกได้ว่าเป็น ‘เส้นขนานไร้หนทางบรรจบ’ ปราณนต์รู้ ในห้วงแห่ง ‘ความทรงจำ’ ของใครคนนั้นคือที่สถิตอันเป็นนิรันดร์แห่งเขา

********
“ตอนนี้หัวใจของน้องเอยเป็นอิสระแล้ว พี่ปราณ...ต่อไปขอให้น้องเอยได้ใช้หัวใจดวงนี้เพื่อรักพี่ปราณอย่างเต็มที่เถอะนะคะ”

ถ้อยคำนั้นนำมาซึ่งความซาบซ่านในตอนแรก และถูกแทรกด้วยความประหวั่นในหนหลัง “แต่เวลาของพี่...”

“จริงอยู่ที่ปัจจัยภายนอกเรากำหนดไม่ได้ แต่เรากำหนดได้นี่คะว่าจะให้ความทรงจำที่เหลือบนโลกเป็นยังไง” มือเล็กสอดประสานใต้มือหนา บีบแน่น ส่งผ่านไออุ่น “พี่ปราณ พอคนเราตายที่แรกที่เราจนย้ายไปอยู่คือในความทรงจำของใครคนหนึ่ง หากเลือกได้น้องเอยก็อยากเป็นความทรงจำสุดท้ายของพี่ปราณ เพื่อพอพี่ปราณ...”

ลัลณ์ลลินพูดได้แค่นั้นน้ำตาก็ไหลเผลาะ เธอซบหน้าสะอื้นจะทุเลาแล้วถึงพยายามทำเนื้อเสียงให้เป็นปกติ “ถ้าจะมีช่วงเวลาที่ดีที่สุดให้นึกถึงเป็นยาชูกำลังให้หัวใจยามหวนระลึกถึง น้องเอยก็อยากให้มีพี่ปราณเป็นส่วนหนึ่งของช่วงเวลานั้นด้วยเหมือนกัน”

“น้องเอย...”

“น้องเอยไม่สนใจหรอกว่าเวลาของพี่ปราณจะเหลือเท่าไร น้องเอยสนใจแค่เราจะใช้เวลาที่เหลืออยู่ยังไงให้คุ้มค่าที่สุดมากกว่า” แววตาระยับจับหน้าหล่อนิ่ง เนื้อเสียงกังวานหนักแน่น “ต่อไปขอให้น้องเอยได้ทำอะไร ๆ เพื่อพี่ปราณบ้างนะคะ”

“ไม่หรอกน้องเอย เราจะทำเพื่อกันและกันต่างหาก”

ยามเขาโน้มตัวเข้าใกล้ เปลือกตาสีมุกหลับพริ้ม สัมผัสนุ่มนวลกลางหน้าผากชื่นมื่น อกอุ่น ระทวยจิต ลัลณ์ลลินรู้...นับแต่นี้รักของเธอกับเขาจะฝังแน่น ณ ห้วงลึกแห่งใจของกันและกันตราบชีวิตนี้จะสิ้น

********
“แต่ขอให้น้องเอยรู้ไว้ ภาพน้องเอยจะชัดเจนในความทรงจำของพี่ปราณคนนี้เสมอ”

“พี่ปราณก็จะชัดเจนในความทรงจำของน้องเอยเหมือนกัน”

“แล้วต่อไปถ้าน้องเอยจะรักใครสักคนก็ขอให้รักเขาคนนั้นอย่างเต็มหัวใจ ไม่ต้องขยักพื้นที่ไว้ให้พี่ เพราะถ้าวันหนึ่งถ้าร่างกายพี่ปราณสูญสลาย พี่ปราณขออยู่แค่ในความทรงจำของน้องเอยก็พอ”

“โถ่...น้องเอยจะรักใครได้อีกคะ?”

“น้องเอย ความรักน่ะสวยงามนะ”

“แต่...” น้ำเสียงแผ่วอ่อนสั่นพร่า “แต่...น้องเอยรักพี่ปราณ ใครก็แทนที่พี่ปราณไม่ได้ทั้งนั้น”

“ตอนนี้ไม่รักก็ไม่เป็นไร” ปราณนต์ซับน้ำตาบนหน้าสวยอย่างอ่อนโยน หลุบตาซ่อนแววโศก “แต่ถ้าวันหนึ่งจะรัก อย่ารู้สึกผิด”

เขาพูดจากความรู้สึกที่แท้จริง ไร้อารมณ์ริษยาหวงกัน

********
“วันนี้พระจันทร์สวย”

แก้วสีนิลจับดวงกลมสีนวลผ่องเหนือมุมตึกนิ่ง วันนี้จันทราสาดแสงแจ่มกระจ่างกลืนแสงดาวดาษไปจนสิ้น แต่ก็ยังงดงามไม่เท่าวงพักตร์สวยหวาน จับตา เย็นใจของคนนั่งข้างอยู่ดี

“หากขอได้อย่างหนึ่ง น้องเอยจะขอให้โรคภัยที่พี่ปราณเป็นอยู่ลอยหายไปกับสายน้ำ พี่ปราณจะได้ไม่เจ็บไม่ปวด จะได้อยู่กับน้องเอยไปนาน ๆ”

“ถ้าพี่ปราณขอได้อย่างหนึ่ง พี่ปราณปรารถนาแค่ว่าให้ชีวิตน้องเอยมีแต่ความผาสุก ร่มเย็น” เพราะถ้าวันนั้นเขามองลงมาแล้วเห็นว่าเธอปราศจากทุกข์ ปราณนต์คงหายห่วง

“ความสุขของน้องเอยคือพี่ปราณ”

“น้องเอย อย่าเอาความสุขของตัวเองไปยึดไว้กับคนอื่น” คนพูดเพิ่งนึกได้ว่าอาการของโรคยังไม่กำเริบเลยนับตั้งแต่เช้า “แล้วจำไว้ ถ้าน้องเอยยังจำพี่ปราณได้พี่ปราณก็จะอยู่ในใจน้องเอยเสมอ”

********
สวัสดีค่ะ ^^

ขออนุญาตฝากนิยายแนวรักโรแมนติก กึ่งเศร้า กึ่งซึ้งกินใจภายใต้นามปากกา ‘ปวิณ์รตี’ ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจของคุณนักอ่านด้วยนะคะ (ไหว้ย่อ)