ไม่อยากเป็นแฟนนายอำเภอ

"อ้อ แบบนี้เอง" เขาดึงหล่อนให้ผละออกห่างแล้วยิ้ม "เพี้ยงห่วงผมเรื่องนี้?"

"เพี้ยงอยากกอดคุณมากๆ เพราะเพี้ยงอยากให้คุณลืมเรื่องไม่เป็นเรื่องพวกนั้น ไม่ใช่แค่เอาทิ้งไว้ที่ทำงาน แต่อยากให้คุณสบายใจที่จะไปคลี่คลายมัน เวลาไปทำงานก็จะได้มีวันดีๆ ในทุกวัน อื้ม...พยายามมีวันที่ดีให้ได้ทุกวัน จะได้มีกำลังใจทำตามที่ตัวเองวาดฝันเอาไว้ไงคะ"

ภาพิสัยรู้สึกว่าจู่ๆ น้ำตาก็รื้นขึ้นมา เวลามีคนที่อยู่ข้างๆ และเข้าใจความรู้สึกนึกคิดของเขา ยิ่งไปกว่านั้นก็คือการที่คนคนนั้นคอยเป็นสิ่งที่ช่วยเยียวยาให้กันแม้เป็นเพียงเรื่องเล็กน้อยอย่างนี้ก็ทำให้เขาตื้นตันจนพูดไม่ออก แต่ก็รีบใช้ส้นมือยกขึ้นกดๆ ถูๆ ตา

"นายอำเภอ...คุณทำดีแล้วนะคะ ก็แค่ต้องรักษาความดีนี้ต่อไป มันยากค่ะ เพี้ยงรู้ แต่คุณเลือกเดินทางนี้แล้ว ซึ่งก็เป็นทางเลือกที่ดี เพราะไม่ใช่ว่าทุกคนจะตั้งใจมาดีอย่างคุณ ถ้าคุณเหนื่อยวันหลังก็บอกว่าเหนื่อยออกมาตรงๆ จะดีกว่า ถ้าไม่อยากเล่ารายละเอียดก็ไม่เป็นไร เพี้ยงแค่อยากให้คุณยอมรับว่าตัวเองเหนื่อย รู้แล้วจะได้ไม่ต้องฝืน ...ถึงจะยังไม่แต่งกัน นี่ก็เป็นเมียไปเกือบร้อยเปอร์เซ็นต์แล้ว จะไม่บอกให้เมียรู้เลยจริงๆ เหรอ อย่างนี้แล้วจะมีเมียไว้ทำไมกันคะ"

"อืม" เขาประคองใบหน้าหล่อนขึ้นมาจูบ แนบประกบกดลงไปบดเบียดอย่างโหยหาและเสน่หาที่เคยมีให้ตั้งแต่วันแรกมาถึงวันนี้ก็ไม่เคยลดลงเลยสักนิด

ระหว่างที่จูบหล่อนจนแทบไม่ปล่อยให้ได้หายใจหายคอ มือเขาก็ทั้งลูบทั้งคลึงและพยายามปอกเปลือกหล่อนออกให้ตกอยู่ในสภาพเดียวกัน เขาผละออกห่างร่างบางเฉพาะเวลาที่ต้องดึงทึ้งเสื้อผ้าหล่อนออกจากกายเท่านั้น นอกนั้นก็พยายามแนบเรียวปากจูบไซ้ใกล้ชิดตลอดเวลาจนพากันไปถึงเตียง

เขาดันหล่อนเบาๆ ให้นอนราบลงไป ขึ้นคร่อมตามไปจูบ ก่อนจะกอดหล่อนแล้วพาพลิกให้หล่อนเป็นฝ่ายขึ้นควบ เพียงกันย์พยายามจะดันอกเขาไว้เมื่อเขาละริมฝีปากออกห่าง อาศัยช่วงนี้หายใจหอบให้เต็มที่ ไม่อย่างนั้นก็จะถูกเขาดึงลงมาจูบอีกจนอาจจะขาดอากาศหายใจจริงๆ ก็ได้

"ปี๊ด..."

"ครับเมีย"

"บ้าน่า!" หล่อนกดมือปิดปากเขาแล้วเม้มปากอมยิ้ม "จูบเยอะเกินไปแล้ว"

"ก็อยากจูบนี่นา อยากบอกเพี้ยงด้วยว่าผมรักเพี้ยงนะ"

"เวลาซึ้งมากๆ ก็ไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้มั้ง เพี้ยงจะรับไม่ไหวนะคะ"

"ก็เห็นรับไหวตลอด" เขาพึมพำเบาๆ ไม่ได้ตั้งใจจะปิดบัง หล่อนจึงขึงตามองเขา เข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันก่อนจะดีดจมูกเขาทีหนึ่ง

"นี่แน่ะ!"