เปลวตะวันสีดอกรัก

รักสุดชิคของสัตวแพทย์หนุ่ม สูง หล่อ หุ่นดีราวกับนายแบบ กับสาวดำ ดอท คอมของฟาร์มสไบแพร เมื่อไก่สองตัวมาเจอกัน ไก่แจ้ กับไก่จิ๊บ จิกกันไป จิกกันมา
รักกันเฉยเลย มาร่วมลุ้นกับความรักของทั้งสองคนนะคะ
................................................
“ช่วยด้วย... ช่วยด้วย!”
สไบแพรร้องขอความช่วยเหลือเสียงหลง เมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังอยู่ในอันตราย ถ้าไม่มีใครมาช่วยเธอตอนนี้ เธอต้องตายอยู่คนเดียวคาดงไผ่นี่อย่างแน่นอน หญิงสาวยิ่งคิด เสียงร้องเรียกก็ยิ่งดังขึ้น ไม่! ไม่! สไบแพร... เธอยังตายไม่ได้หรอกนะพี่เขตยังไม่รู้เลยว่าเธอชอบเขาอยู่... แต่สวรรค์ก็เมตตา เมื่อ หญิงสาวเห็นแสงไฟดวงเล็กที่สาดส่องไปทั่วบริเวณนั้นอย่างสำรวจ
ปักษ์ตะวันนิ่วหน้าเล็กน้อยและตั้งใจฟังเสียงร้องเรียกเบา ๆ นั้นอีกครั้ง ใครกันมาร้องขอความช่วยเหลือแถวนี้ ร่างสูงเดินออกมาดู มือหนาถือไฟฉายเอาไว้แล้วสอดส่องหาต้นเสียงที่ร้องขอความช่วยเหลือ ชายหนุ่มต้องนิ่วหน้าเมื่อเห็นสไบแพรนั่งลงกับพื้นมือเล็กจับหน้าแข้งของตัวเองไว้อย่างเจ็บปวด หน้าเนียนใสของเธอซีดเผือด ก่อนจะเปลี่ยนเป็นดีใจราวกับเห็นเทวดา เมื่อสายตาของเธอเห็นเขาเดินถือไฟฉายเข้ามา
“นี่คุณ... ไปนั่งชมวิวอะไรตรงนั้น”
คุณหมอหนุ่มร้องถามก่อนจะหัวเราะเบา ๆ ออกมา เพราะคิดไม่ออกว่าสไบแพรไปนั่งทำอะไรตรงพื้นดินให้เปรอะเปื้อนเล่นแบบนั้น
“บ้า... ใครนั่งชมวิว คุณ...ฉันโดนงูกัด”
“จริงหรือเปล่า”
“ใครจะโกหกเล่า... ช่วยฉันหน่อยเร็ว ฉันว่าพิษมันแล่นขึ้นเกือบถึงหัวใจฉันแล้ว”
คราวนี้ร่างสูงวิ่งไปประคองคนตัวเล็กที่นอนกองกับพื้นพร้อมกับจับขาของเธอมาตรวจดูทันที
“จริงด้วย... งูอะไรเห็นไหม”
“งูอะไรก็ไม่รู้ ... เห็นเต็มสองตาเลย มันเลื้อยไปทางนั้น”
คำพูดขอบสไบแพรทำให้ปักษ์ตะวันรีบเปิดไฟฉาย ส่องไปยังทิศทางที่คนบาดเจ็บบอก เขาเดินย่ำไปมาแรง ๆ เตะกิ่งไม้ให้เกิดเสียงดัง แล้วก็เจอตัวต้นเหตุที่ตกใจเลื้อยหนีเขาไปอย่างรวดเร็ว งูไม่มีพิษ
“คุณ... ทำไมอยู่เฉยล่ะ ไม่ดูดพิษออกจากตัวฉันก่อน”
เสียงร้องโวยวายของหญิงสาวทำให้คุณหมอหนุ่มต้อง นิ่วหน้าเมื่อเสียงแหลมนั้นรบกวนประสาทส่วนดีของเขาเหลือเกิน
“คุณจะร้องตะโกนทำไม อยู่เฉย ๆ พิษมันจะได้ไม่วิ่งพล่านไปทั่วตัว... เจ็บไหม”
ตอนท้ายของประโยคถ้าหญิงสาวมีสติอยู่ก็จะรู้ว่ามันฟังดูอ่อนโยนลงอย่างเห็นได้ชัด
“เจ็บสิ งูกัดนะ... ไม่ใช่ไส้เดือนกัด”
“ฮึ... ฮึ... ปากดีอย่างนี้ พิษคงไม่กล้าวิ่งพล่านเข้าเส้นเลือดหรอก... เพราะมันกลัว”
สไบแพรค้อนชายหนุ่มทันทีก่อนจะทำหน้าเหยเกเมื่อ สัตวแพทย์หนุ่มจัดการปฐมพยาบาลเบื้องต้น บีบปากแผลให้เลือดออก
“คะ...คุณ บีบแบบนั้นเดี๋ยวเลือดฉันก็ออกหมดตัวหรอก เรียนจบหมอมาจริงหรือเปล่า หรือจับฉลากจบมา”
คนเจ็บยังร้องโวยวายไม่ขาดปาก
“ถ้ายังโวยวายอยู่แบบนี้ ผมจะไม่ช่วยนะ”
“โห! ไม่มีมนุษยธรรม ไม่มีน้ำใจ ไม่...”
สไบแพรหยุดทันควันเมื่อสบตาคมกริบของปักษ์ตะวัน แล้วหญิงสาวก็ใจหายวาบ เมื่อตัวเธอลอยขึ้นจากพื้นด้วยวงแขนของคุณหมอหนุ่ม
“เฮ้ย! ไม่ต้องอุ้มก็ได้ ฉันเดินเอง”
“อยู่เฉย ๆ ได้ไหม จะดิ้นให้มันได้อะไรขึ้นมา ตัวก็หนัก นี่ถ้าไม่เจ็บผมก็ไม่อยากอุ้มหรอกนะ”
“ทำไมงูมันไม่กัดปากคุณมั่งนะ ทำไมมันถึงเลือกกัดแต่คนดี ๆ อย่างฉัน”
.............................................................
ไก่สองตัว จิกกันไปจิกกันมา รักเลยบังเกิด
ฝากติดตาม ใน เปลวตะวันสีดอกรัก