อาถรรพ์ห้อง716

"อ๊ะ อื้ออ เบาหน่อยเอ๋ยเจ็บนะ"
กางเกงขาสั้นจุ๊ดจู๋ถูกดึงร่นลงกองกับพื้น ขาวยาวเรียวข้างหนึ่งที่สวมกระพรวนถูกจับยกขึ้นแล้วล๊อคเอาไว้อย่างมั่นคง

"ใส่กางเกงขาสั้นเข้าห้องผู้ชายเลยเหรอเอ๋ย ท้าทายฉันมากเกินไปแล้ว กางเกงตัวนี้ฉันจะฉีกมันให้ขาด ให้มันเป็นผ้าขี้ริ้วไม่ต่างจากนายเลย"

-
-

"เป็นไง? อ่าาห์ ยังจะดื้ออีกไหม? ยังจะกล้าเข้าใกล้ผู้ชายคนอื่นอีกหรือเปล่า หือ? ไอ้เด็กร่าน"

"ผมไม่ได้...อื้ออ"

"อึก! กูถามว่า! อ๊าาส์ มึงยังจะกล้าเข้าใกล้ผู้ชายคนอื่นอีกไหม"

กริ๊ง กริ๊ง ๆ เสียงกระพรวนข้อเท้าของคุณหมอโรคจิตดังระรัว

“อ๊ะ ไม่แล้ว....เอ๋ยไม่กล้าแล้วครับ...อื้ออ ....เอ๋ยจะไม่เข้าใกล้ผู้ชายคนอื่น!...อ่ะ อ๊าาา”

“จะเป็นของใคร…แค่คนเดียว? พูดออกมา ซี๊ดดส์ พูดออกมาให้ฉันได้ยินชัดๆ!”

“ของพี่ครับ…..แค่คนเดียว! อื้อออ คนเดียวเท่านั้น”

คุณตำรวจจะปราบโจรโรคจิตได้ไหม…จะทำอย่างไรเมื่อเอื้อนเอ๋ยชอบแอบย่องเข้าห้องผู้ชายเพื่อขโมยกางเกงในมาดม แต่ดันพลาดโดนคุณตำรวจเอวดุจับได้

เรื่องนี้กันรันตีความฮา ความเง่น ความเสว และความเบียวค่ะ
แนวเบาสมอง มีดราม่าเล็กน้อย เน้นความโบ๊ะบ๊ะและความโรคจิตของนายเอก แนวท้องได้ค่ะ นายเอกมีร่างกายที่พิเศษมาก น้องมีมดลูก