ปราบพ่ายทัพ(ขามึงมีไว้พาดบ่ากูก็พอ)

.
.
.

“มึงคิดว่ากูกลัวมึงใช่มั้ยไอ้ทัพ!”



“มึงจะกลัวหรือไม่กลัวกูไม่สน ในเมื่อมึงเอาแค่ความสะใจเป็นหลักกูก็แค่เอาความสะใจเข้าสู้แล้วจบกัน” ฐานทัพฉุดกระชากลากถูจะเอาตัวปราบหิรัญหิ้วลงมาจากชั้นบนเพื่อไปสู้กันข้างล่างตัวบ้านให้รู้ดำแดง เจ้าของร่างมันต่อต้านยื้อยุดไม่ยอม

“มึงออกไปจากบ้านกูเดี๋ยวนี้เลย! ไอ้เชี่ย!” ปราบสะบัดตัวหมายจะรีบไปคว้ามือถือกดโทรออกหามือขวาให้เร่งเข้ามาช่วย พับผ่า! ไอ้คนขาดีมันมีแรงดีกว่าจึงยากหลุดจากมือนั่น

“ลงมา!” ฝ่ายฐานทัพร้องขู่ กระชากคอเสื้ออีกคน ไม่มีใครอยู่ในเขตบ้านหิรัญจึงไม่ต้องกังวลจะโดนใครมาลากคอ ขอจัดการไอ้คนเก่งคนกล้าให้พอใจแล้วจะไปแต่โดยดี “กูบอกให้ลงมา!”

ขั้นบันไดบ้านเสียงดังเพราะคนสองคนพากันทุลักทุเล สรุปคนขาไม่ดีหรือจะสู้คนขาดี จนแล้วหัวหน้าตรอกวัดมังกรก็โดนลากมาถึงหน้าบ้าน หกล้มเจ็บเข่าเพราะถูกลากมาโยนเหมือนถุงขยะกองโตบนพื้นหญ้า


ตุบ!


“ไอ้ห่านี่!” ปราบตวัดสายตาไปหาคนที่จับตัวเองโยน ช้ำหมดแล้วมั้งร่างกาย

แพทย์กระดูกพับแขนเสื้อ ขอละฐานะจากการเป็นแพทย์มีจรรยาบรรณชั่วคราว ถูกอีกคนกระทืบจนจุก ปวดท้องปวดตัวมาจนบัดนี้ก็ไม่หาย หน้าท้อง สีข้างช้ำเป็นปื้น งั้นมาใช้ฐานะเดิมอย่างนักเลงเก่าก็ไม่ถือว่าทำเกินไป

ครั้น…

ราวกับความรู้สึกผิดชอบชั่วดีมันมีมากกว่าเลยกระทืบเอาคืนไม่ลง ตัดสินใจตามลงไปดึงคอเสื้อของมันมาต่อยแทนซึ่งฝ่ายไอ้ปราบก็สู้ ทำให้ต่อมาต่างฝ่ายคลุกคลีกับพื้นดินอลหม่าน

จับมันพลิกกดกับพื้น ให้ตายเถอะ ไอ้ปราบสู้ยิบตาเล่นเอาเหนื่อยสาหัส ขยุ้มกันไปมากระทั่งจับร่างของมันโยนอีกครั้ง หนนี้ไอ้ปราบถูกเหวี่ยงกระแทกกับราวบันไดสิ้นฤทธิ์เรี่ยวแรง ตามไปดึงคอเสื้อของมันยกขึ้น “ไง มึงเก่งนักใช่มั้ย”

ทว่าสีหน้าของไอ้ปราบไม่สู้ดี มือของมันกุมแถวๆเอวคล้ายคนจุก แค่นหัวเราะ “มึงเจ็บเหรอ วันนี้กูเจ็บยิ่งกว่ามึงซะอีก”

“ไอ้ทัพ ออกไปจากบ้านกู ถ้าไม่ไปกูจะเอาคลิปที่มึงนอนกับหัวหน้าตรอกวัดมังกรทำให้มึงหมดอนาคต” ปราบกดเสียงต่ำขู่

“กูไม่กลับ กูยังไม่หนำใจ” ฉวยปลายคางของมันบีบแน่น “มึงอยากทำลายชีวิตกูมากนักสินะ หืม”

“หึ หึๆ”

“ไม่ต้องมาทำตัวเข้มแข็งหรอกเฮียปราบ กลัวก็บอกว่ากลัว”

“กูไม่ได้กลัวมึง กูสมเพชที่อดีตคู่อริกูมันไม่เหี้ยมเท่าไหร่แล้วก็เป็นคนดีเกินไป …มึงคงทำได้เท่านี้ล่ะ”

“เหรอครับ”

“ให้กระทืบกูเท่ากับที่กูกระทืบมึงก็ไม่เห็นทำ แพ้คนขาเป๋ยังไม่เข้าร่องเข้ารอยที่สามารถทำให้มึงเจ็บแค้นได้”

“อันที่จริง…”

“...”

“มึงไม่น่าใช้ขามากระทืบกูเลย มันเป็นการใช้ที่ผิดวิธีรู้ป่าว”






“ปล่อยกู! ปะ- อื้อๆ”

เนคไทถูกถอดมาปิดปากคนเก่ง อยากเห็นความหวาดกลัวในแววตาของหัวหน้านักเลงคนนี้อย่างจริงจัง อยากทำให้สยบอยู่แทบเท้า

“เสียงมึงดังไปแล้วนะ ชู่ว~ เบาๆ”

ปราบดีดดิ้นขณะช่วงล่างโล่งโจ้งเนื่องจากถูกถอดผ้าผ่อนออกจนหมด

“คู่นอนคนนี้ของมึงจะไม่อยู่ในบ้านหลังนี้อีกแล้ว ช่วยให้ของขวัญส่งท้ายเป็นกำลังใจหน่อย”

ไอ้คนที่นอนอยู่ใต้ร่างส่ายหน้าพัลวัน ฐานทัพปลดกระดุมเชิ๊ตถอดโยนทิ้ง ถัดจากนี้มันจะเจ็บรึเปล่าก็ช่าง รั้งเอวนั้นลากมาใกล้ เอาขาทั้งสองข้างพาดบ่า นึกขำที่เห็นมันดิ้นเร่าๆ

“นี่ไง ท่วงท่าที่ถูกต้อง”

“อื้อ!”

“ขามึงมีไว้พาดบ่ากูก็พอ”

.
.
.