บ่วงพิศวาสท่านประธาน

เธอเดินออกจากชีวิตเขาพร้อมลูกในครรภ์
บ่วงพิศวาส ที่มัดเขาและเธอให้แนบแน่น
..........
“ลูกของเราน่ารักมากเลย ผมดีใจที่เรามีลูกด้วยกัน” เขายิ้มหวาน หอมแก้มคนกำลังตะลึง
“ใครลูกคุณ ชมพู่ลูกแหวนคนเดียวต่างหาก” เธอค้าน หน้าแดงระเรื่อ “แล้วไม่ต้องมาหอม มากอด ปล่อยเลยนะ ปล่อย เราไม่ได้เป็นอะไรกันแล้ว อีกอย่างแหวนก็มีสามีใหม่แล้วด้วย คนนั้นก็คือพ่อของชมพู่”
เธอหวังว่าเขาเชื่อ และปล่อยตนเป็นอิสระ ไม่ใช่ตามคาดคิดน่ะสิ พริษฐ์ยิ้ม นัยน์ตาเปล่งประกาย
“ไหนบอกว่าเป็นลูกคุณคนเดียว แล้วสามีใหม่มาได้ไงล่ะครับ” เขายิ้ม ขณะถาม
“ก็ลูกของแหวนกับสามีใหม่ไงคะ เขาดีกับแหวนมากๆ ด้วย” เป็นคำตอบที่พยายามปั้นหน้าเป็นปกติ ไม่ให้เขาจับพิรุธได้
“แต่ผมไม่คิดว่าคุณมีสามีใหม่นะ คุณมีสามีคนเดียว คือผมต่างหากล่ะ”
“ใครบอกคุณมิทราบ เราไม่ได้เจอกันห้าปีนะ คุณมารู้ดีเรื่องของแหวนได้ยังไง แหวนมีสามีใหม่แล้ว แหวนรักสามีคนนี้มากๆ และเขาเป็นพ่อของชมพู่ คุณไม่มีสิทธิ์มาทำแบบนี้กับแหวนนะ” พัชสนันท์เลี่ยงสบตาเขา เกรงว่าจะรู้ว่าเธอปั้นน้ำเป็นตัว “ปล่อยได้แล้วค่ะ”
พริษฐ์ยังไม่ตอบโต้ เขามองดวงหน้าหวานแล้วยิ้ม มือซ้ายลูบแก้มเธอเบาๆ พัชสนันท์หัวใจสั่นหนักมาก ฝ่ามือเขาอบอุ่นเช่นเดิม