เกิดมาต้องสู้ ศัตรูคือกรรมเก่า

“อย่าเรียนแค่ให้สอบผ่าน อย่าเรียนเพราะหลักสูตรบังคับ แต่เรียนเพื่อเอาความรู้ไปใช้…ทุกวิชาไม่ยากถ้าหากตั้งใจเอาใจใส่และรักมัน… การแข่งขันในด้านความรู้เป็นสิ่งจำเป็น ถ้าเราแพ้เสียตั้งแต่ในห้องเรียน จบไปเราจะไปสู้เขาได้อย่างไร เราจะบอกว่าเราทำเพื่อตัวเองไม่ใช่เพื่อการแข่งขัน ในความเป็นจริงแล้วเป็นไปไม่ได้... เพราะโลกมีการยื้อแย่งแข่งขันกันมาตั้งแต่เราเข้าสู่ท้องแม่...
“ในน้ำอสุจิของพ่อมีสเปิร์มเป็นแสน ๆ ล้าน ๆ ตัว ทว่ามีเพียงตัวเดียวเท่านั้นที่จะได้เกิด คือตัวที่ว่ายเข้าไปถึงไข่ของแม่ก่อน ตัวที่ไปไม่ถึงหรือไปช้าก็ถูกสารธรรมชาติในมดลูกของแม่กำจัดคือฆ่าเสีย เห็นไหมว่า แม้แต่ที่เราได้เกิดมาเป็นคนก็เพราะเรายื้อแย่งแข่งชนะเขา เพราะฉะนั้นเราจะต้องแข่งต่อไป...
“ในโลกไม่ได้มีเราเพียงคนเดียว แต่มีคนอื่น สัตว์อื่นอีกมากมายที่ต่างปรารถนาในสิ่งเดียวกัน การยื้อแย่งแข่งขันจึงเป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้... สัตว์โลกทุกชนิดแม้แต่เถาวัลย์ ต้นไม้ แย่งกันชูยอดใบขึ้นรับแสงแดด บางต้นชูยอดใบเองไม่ได้ ก็ขึ้นห่มคลุมต้นอื่น ต้นไทรแรกๆ อาศัยต้นตาลพอได้จังหวะก็โอบคลุมจนต้นตาลตาย แล้วมันก็ขึ้นชูยอดแทน”
“ถ้าอย่างนั้น โลกนี้ก็ไม่มีความยุติธรรมนะซีครับ” ผมแย้ง
“…มันเป็นกฎที่มีอยู่ในธรรมชาติมาตั้งแต่พระเจ้าสร้างโลก ทั้งคนสัตว์พืชยื้อแย่งกันตลอด ผู้ใดที่แพ้หมายถึงการสูญสิ้นพันธุ์ ทุกชีวิตจึงต้องต่อสู้ สู้ไม่ได้ก็ตายไป พี่ขอบอกไว้อีกอย่าง การมีสมองมีความคิด ย่อมสำคัญกว่ามีแต่พละกำลังเพียงอย่างเดียว ช้าง ม้า วัว ควาย มีพละกำลัง แต่ต้องมาเป็นทาสรับใช้มนุษย์ เพราะมนุษย์มีสมอง มีความคิดที่ดีกว่า ไดโนเสาร์มีร่างกายใหญ่โต แต่สมองเล็ก ท้ายสุดจึงสูญพันธุ์ไป”