คืนร้างรัก

“เราไม่เลิกกันได้ไหม...”
ตลอดเวลาที่อยู่ด้วยกันมาทั้งทุกข์และสุข เขาไม่เคยนึกถึงภาพวันที่จะไม่มีผู้หญิงคนนี้เคียงข้าง เพราะอย่างนั้นแล้วการที่จะให้เขาปล่อยเธอไปจากชีวิตเขาทำไม่ได้ อย่างน้อยที่สุดก็ในตอนนี้
“เราไม่เคยคบกันด้วยซ้ำ คุณธามเป็นคนพูดเอง จำไม่ได้แล้วเหรอคะ” คำตอบนี้ทำให้เขาได้แต่ก้มหน้ายอมรับความผิดพลาดที่เกิดขึ้น เพราะจำได้ดีว่ามันคือคำพูดที่เผลอหลุดปากออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ ใครจะไปคิดว่าคำพูดสิ้นคิดของตัวเองเพียงไม่กี่คำ มันจะทำให้เรื่องทุกอย่างแย่ลงแบบนี้ ถ้ารู้ก่อนเขาคงไม่มีวันพูดมันออกไป ไม่มีวัน!
“นุ่น...”
“ปล่อยนุ่นไปเถอะนะคะ อย่าให้เรื่องของเราต้องทำร้ายใครไปมากกว่านี้อีกเลย นุ่นเจ็บ คุณยิหวาเองก็คงเจ็บไม่ต่างกัน” สุดท้ายแล้วก็พาลเจ็บกันไปหมด คงมีแต่เขาเท่านั้นที่ไม่รู้สึกรู้สาอะไรเลย เพราะไม่มีอะไรต้องเสีย ต่างจากเธอที่ต้องสูญสิ้นทุกสิ่ง
“ผมจะได้เจอนุ่นอีกไหม…” น้ำเสียงที่ไถ่ถามกันกลับมานั้น เต็มไปด้วยความท้อแท้จนเธอเกือบๆ จะใจอ่อนอยู่แล้ว หากไม่เผลอคิดถึงผู้หญิงอีกคน ที่กำลังจะกลายเป็นภรรยาของเขาขึ้นมา
“นุ่นว่าเราอย่าเจอกันอีกเลยจะดีกว่าค่ะ” เธอทำผิดต่อคุณยิหวามามากพอแล้ว จากนั้นคงต้องชดใช้ให้อีกฝ่ายอย่างสาสม และดูเหมือนว่าทางเดียวที่จะยุติทุกอย่างลงได้ เห็นจะมีแต่ต้องไปเท่านั้น ไปจากชีวิตของพวกเขาสองคน และอย่าได้หวนกลับมาอีก