บังเอิญอยากรัก

“รูปเธอในโทรศัพท์เราก็มี” หมากพูดขึ้นพร้อมกับหยิบโทรศัพท์มากดเข้าที่คลังภาพ แล้วกดไปที่รูปของฉันทีละรูป

“แอบถ่ายไว้เหรอ” ที่ถามแบบนั้นเพราะทุกท่าทางของฉันที่อยู่ในโทรศัพท์ของหมากมันเป็นรูปที่ฉันเดินไปนั่นมานี่ ดูดอกไม้บ้าง นั่งบ้าง เดินไปเดินมาบ้างตามประสาคนดูนั่นนี่ไปเรื่อย ๆ

“ไม่ได้แอบ ถ่ายเลยแต่เธอไม่รู้”

“รูปนี้สวย ๆ ส่งให้เราหน่อย” ฉันชี้ไปที่รูปที่หมากกดค้างไว้บนหน้าจอ พร้อมกับชมตัวเองอย่างไม่อายปาก “ดาราก็ไม่ปาน”

“ไม่ให้” พูดแค่นั้นเจ้าของโทรศัพท์ก็กดล็อคหน้าจอแล้วหยิบเสื้อกันหนาวขึ้นมานอนปิดหน้าตัวเองเหมือนเดิม ส่วนฉันก็ได้แต่นั่งงง อะไรคือไม่ให้?

“นั่นมันรูปของเรานะเธอ”

“มันอยู่ในโทรศัพท์เรา” แล้วเขาก็เถียงกลับมา คืออะไร ก็นั่นมันฉัน…ฉันที่อยู่ในโทรศัพท์ของเขา

“เบลอปะเนี่ย นั่นมันเรานะที่อยู่ในโทรศัพท์เธออะ”

“ก็ใช่ไง แต่มันอยู่ในโทรศัพท์เรา ก็แปลว่าเป็นของเรา” ไม่ยอมแพ้เลยโว้ย “เราจะเก็บไว้ดูคนเดียว”

อ่า…โดนแล้วไง ฉันโดนแล้ว กรี๊ดดดดด อะไรวะเนี่ย!! เถียงกันอยู่ดี ๆ กลับเข้าอีหรอบนี้ได้ไง แล้วคนอย่างจุ๊บแจงจะไปไหนรอด ถวายตัวมันคืนนี้เลยดีไหม ถ้าจะน่ารักขนาดนี้อะ!

“เขินอะดิ” ไม่รู้ว่าคนหน้ามึนนอนมองหน้ากันตั้งแต่ตอนไหน แถวยังเอานิ้วมาเกลี่ยแก้มฉันอีก “นึกว่าจะแน่”

“ใครจะไปแพรวพราวเท่าเธอเล่า” ถ้าจะให้สู้กันจริง ๆ ฉันคงต้องเข้าคลอสเรียนวิชานี้เพิ่มเติมแล้วมั้ง วิชาขี้อ่อยเนี่ย “กลับบ้านเหอะ ยุงเริ่มมาละ”

“อือ…สงสัยจะมียุงจริง ๆ กัดคนแถวนี้จนหน้าแดงหมดเลย”