วิถีจอมยุทธ์

คำกล่าวของเลี่ยจื่อในหนังสือ “กระบี่อยู่ที่ใจ ปรัชญาเต๋าของเลี่ยจื่อ” (ทองแถม นาถจำนง แปลจากฉบับภาษาจีน)
“ควรเกิดได้ และได้เกิด เป็นมงคลแห่งฟ้า
ควรตาย และได้ตาย เป็นมงคลแห่งฟ้า
ควรเกิดได้ แต่มิได้เกิด เป็นวิบัติแห่งฟ้า
ควรตายได้ แต่มิได้ตาย เป็นวิบัติแห่งฟ้า”
ข้าพเจ้านึกถึงคนบางคน นึกถึงคนบางประเภท พวกเขาเหล่านั้นแท้จริงมิสมควรได้เกิด แต่ไฉนจึงได้เกิดและมีอำนาจวาสนา พวกเขาเหล่านั้นความจริงสมควรตายอย่างยิ่ง แต่ไฉนกลับไม่ตาย มิเพียงไม่ตายเท่านั้น มิหนำซ้ำกลับยังมีชื่อเสียงผู้คนนับหน้าถือตา ยกย่องเป็นคนดีงาม
ข้าพเจ้าคิดถึงผู้คนอีกบางคนบางประเภท แท้จริงพวกเขาสมควรได้เกิดกลับไม่ได้เกิด พวกเขามิสมควรถึงเวลาตายแต่ไฉนกลับตกตายเร็วเกินไป
เลี่ยจื่อกล่าวไว้นานนับพันปีแล้ว แต่ก็ดูเหมือนว่าคำกล่าวของท่านนับเป็นสัจจธรรมที่เที่ยงแท้มาจนกระทั่งปัจจุบัน
หรือนี่คือความวิบัติแห่งฟ้าดิน- ความวิบัติแห่งสังคมของมวลมนุษยชาติ
ในยุทธจักรกำลังภายใน จอมยุทธ์ที่แท้แม้จะหาได้ยากยิ่ง แต่เนื่องเพราะนักเขียนย่อมใฝ่ฝันที่จะเห็นจอมยุทธ์ที่แท้ พวกเขาจึงสร้างชีวิตของจอมยุทธ์ที่แท้ขึ้นมาให้ผู้อ่านได้รู้จัก แต่นั่นย่อมเป็นจอมยุทธ์ที่แท้ในความฝันและจินตนาการของนักเขียนคนหนึ่งที่หวังไว้ว่าในชีวิตจริงของเขาน่าจะมีโอกาสได้พบเห็นบุคคลเยี่ยงนั้นบ้าง
เม่งจื๊อกล่าว
“ยศถาบรรดาศักดิ์ไม่อาจมอมเมาจิตใจ
ยากไร้ต้อยต่ำไม่อาจผันแปรปณิธาน”
เฉกนี้จึงสมควรนับเป็นจอมยุทธ์ที่แท้ แต่จอมยุทธ์ที่แท้เยี่ยงนี้สามารถหาได้พบจากที่ใด
ในยุทธจักรนิยายอาจมีให้เห็นได้บ้าง แต่ในยุทธจักรการเมืองเล่ามีให้เห็นบ้างไหม
เห็นมีแต่ประเภทมัวเมายศถาบรรดาศักดิ์ เพียงเพื่อให้ได้มาซึ่งตำแหน่ง ลาภ ยศ สรรเสริญและ/หรือให้ผู้อื่นเสื่อมลาภ เสื่อมยศ เสื่อมสรรเสริญ พวกเขากลับสามารถใช้วิธีการต่าง ๆ นานาโดยมิได้คำนึงหลักแห่งคุณธรรมใด ๆ ทั้งสิ้น
ทั้งมิได้คำนึงถึง “ความเป็นมนุษย์” ของตนและผู้อื่นแม้แต่น้อย
มีกำลังมีอำนาจ ก็ใช้กำลังอำนาจของตนทำลายล้างผู้อื่น
มีความรู้ความสามารถก็มุ่งใช้ความรู้ความสามารถเหยียบย่ำทำลายผู้อื่น
มีวาทะเป็นเลิศก็มุ่งหวังเพียงใช้ความเป็นเลิศของตนเหยียบย่ำผู้คนเพื่อให้ตนสามารถเป็นใหญ่ได้
เรื่องประการหนึ่ง หากตนและพวกพ้องของตนกระทำนับเป็นเรื่องถูกต้องดีงาม
เรื่องประการเดียวกัน หากผู้อื่นกระทำกลับนับเป็นความผิดพลาดเลวร้ายอย่างยิ่ง
เรื่องประการหนึ่ง หากบุคคลที่ตนนิยมชมชอบกระทำนับเป็นการกระทำที่น่ายกย่องสรรเสริญ เป็นการกระทำที่เต็มได้ด้วยความดีงาม แต่เรื่องประการเดียวกัน การกระทำเยี่ยงเดียวกัน เกิดจากน้ำมือของผู้ที่ตนไม่นิยมชมชอบ ไฉนจึงกลายเป็นสิ่งเลวร้ายยิ่ง
เยี่ยงนี้หากมินับเป็นความวิบัติแห่งฟ้าดิน สมควรนับเป็นเยี่ยงไร?
วิถีแห่งจอมยุทธ์ของผู้คนในยุคสมัยปัจจุบันใช่เป็นเยี่ยงนี้หรือไม่ ?
เป็นเยี่ยงที่ข้าพเจ้ามองเห็นหรือไม่ นับเป็นสิ่งที่ผู้อ่านพึงประเมินได้ด้วยตนเอง
ผู้ใดสมควรนับเป็นจอมยุทธ์ ผู้ใดสมควรนับเป็นวีรบุรุษ หรือผู้ใดสมควรนับเป็นเพียงนักสู้ผู้กล้า ใช่จะยากเกินสำหรับที่จะตัดสิน
เพียงแต่มีผู้ใดกล้าตัดสิน!I