แพ้รักลูกบุญธรรม

"ฮึก ถ้าหนูลินตายไป ฮึก แดดดี้จะอยู่ได้ไหมคะ ฮึก สัญญาได้ไหมคะจะไม่ตามหนูลินไป"มองใบหน้าหล่อเหลาของแดดดี้ที่นับวันยิ่งซูบผอมลง รอยยิ้มที่เคยมอบให้เธออย่างอบอุ่นในหลายๆวันกลับเศร้าหมองลงเช่นกันตั้งแต่ที่เธออยู่โรงพยาบาล

"เป็นอะไรครับบอกแดดดี้ หนูไปรู้ไปได้ยินอะไรมา"

"ฮึก หนูลินเป็นมะเร็ง ฮึก เหตุผลนี้รึเปล่าคะที่แดดดี้ตัดสินใจรีบแต่งงานกับหนู"ใช้หลังมือเล็กปาดน้ำตาจนตอนนี้แก้มทั้งสองข้างมันแดง เพราะลลินลงแรงหนักไป ผิวบางๆแดงขึ้นจนเป็นปื้น

"เหตุผลทั้งหมดคือแดดดี้รักไม่เกี่ยวกับไอ้โรคบ้าๆนั่น"ภาคินรีบจับมือเล็กเอาไว้ หยิบทิชชูที่มีความนุ่มมาซับตามกรอบหน้าอย่างแผ่วเบา สะโพกผายถูกขยับยกให้มานั่งบนตักแกร่งที่มีลลินเป็นเจ้าของเพียงผู้เดียว หัวทุยเล็กถูกกดให้มาซบลงที่ซอกคอหนา ลลินหลับตาลงทั้งน้ำตา ความรู้สึกทิ้งดิ่งจนแทบหยุดหายใจ

"แดดดี้จะพาหนูไปรักษาตัวที่ต่างประเทศ ตอนนี้รอแค่ทางนู้นคอนเฟิร์มมาเท่านั้น หนูต้องหายครับคนเก่ง"

"ฮึก แล้วถ้าไม่หายละคะ"

"แดดดี้จะตามหนูไปทุกที่ ไม่ว่าหนูจะโลกใบไหน แดดดี้ไม่มีวันปล่อยให้หนูต้องเดียวดาย"น้ำเสียงที่หนักแน่นทำเอาลลินปล่อยโฮ ส่ายหน้าร้องไห้ไปมา

"ไม่เอา สัญญาก่อนถ้าหนูลินไม่หายแล้วจากโลกนี้ไปแดดดี้จะไม่ตามไป สัญญากับหนูลินสิคะ สัญญาสิ"นิ้วก้อยเล็กชูขึ้นและรอคอย หวังให้แดดดี้เกี่ยวก้อยสัญญา แต่ภาคินเลือกที่จะกดจูบที่หลังมือนิ่ม เขาไม่สัญญาแต่ให้คำมั่นว่าเขาจะตามลลินไปแน่นอนอย่างไม่มีข้อแม้ ถ้าถึงเวลานั้นจริงๆ …