รักหลอกๆ แต่บอกรัก

“แม่ไม่เห็นต้องแต่งหน้าขนาดนี้เลย หน้าหนูจะเป็นลิเกแล้วเนี่ย” อัญชันรู้สึกหงุดหงิดทั้งๆ ที่แม่ไม่ได้แต่งหน้าอะไรมากแค่ซับหน้าให้อัญชันกลับรู้สึกหงุดหงิด
“แม่ก็ไม่ได้เติมอะไรแม่แค่ซับหน้าให้หนูเท่านั้นเองนะลูก” เบญจมาศรู้ว่าลูกสาวกำลังหงุดหงิดเพราะสิ่งที่อัญชันกำลังยอมทำคือสิ่งที่ฝืนใจของอัญชันเธอจึงไม่ดุด่าหรือตำหนิอะไรลูกสาวของเธอ
“เสร็จหรือยังทุกคน รถพร้อมแล้วนะ” อนันต์ดูสดใสร่าเริงดีใจอย่างมีความสุขหลังจากที่อนันต์ไม่ได้ยิ้มอย่างนี้มานานมากแล้ว
“เสร็จแล้วค่ะ” พวงชมพูวิ่งมานั่งรอบรถพร้อมกับพูดไปด้วย
“อย่าวิ่งสิชมพูเดี๋ยวก็ล้มหรอกลูก” เบญจมาศที่เห็นลูกสาววิ่งก็รีบเตือนด้วยความเป็นห่วง
เมื่อทุกคนขึ้นรถกันหมดอนันต์ก็เคลื่อนรถออกจากบ้านทันที ซึ่งสถานที่ที่ทางบ้านของคีตะวันนัดเป็นร้านอาหารริมน้ำที่บรรยากาศหรูหรามากๆ ยิ่งตอนเย็นแสงไฟกระทบสายน้ำยิ่งทำให้บรรยากาศเหมาะมากๆ ที่จะให้ว่าที่เจ้าบ่าวเจ้าสาวมานั่งดินเนอร์ทำความรู้จักกันนั่นคือสิ่งที่พ่อกับแม่คิดแต่ไม่ใช่สิ่งที่อัญชันกับคีตะวันคิดเลยสักนิดเพราะวันนี้ทั้งสองมาเพื่อให้เสร็จๆ ไปเท่านั้น
เมื่อครอบครัวของอัญชันมาถึงพนักงานก็พาทั้งสี่คนเดินไปที่โต๊ะที่ทางครอบครัวของคีตะวันนั่งรออยู่ก่อนแล้ว
“สวัสดีค่ะพี่เบญพี่อนันต์ไม่เจอกันนานเลยนะคะ” แพรพิไลเอ่ยทักทายพร้อมกับยกมือไหว้ทักทาย
“คีย์ลูกไหว้คุณลุงคุณป้าสิลูก” คีตะวันยกมือขึ้นไหว้ตามมารยาท เมื่ออัญชันเห็นหน้าของคีตะวันเธอก็พยายามนึกว่าเธอเคยเจอคีตะวันที่ไหนแต่เธอนึกเท่าไรก็ยังนึกไม่ออกอาจจะเป็นเพราะเธอทำอะไรหลายอย่างและมีเหตุการณ์หลายอย่างเกิดขึ้นกับเธอในช่วงที่ผ่านมา
ทั้งสองครอบครัวทำความรู้จักกันอย่างสนิทสนม (หมายถึงพ่อกับแม่ที่สนิทสนมแต่ไม่ใช่กับอัญชันและคีตะวันแน่นอนเพราะอัญชันจำได้แล้วว่าคีตะวันคือผู้ชายที่เมาแล้วขับรถเฉี่ยวเธอจนเกือบทำให้เธอไปสอบไม่ทัน)