เมื่อฝนหยุดตก ผมจะหุบร่มที่กางมาตลอด

ผู้คนต่างคิดว่าชีวิตของตัวเองช่างโหดร้าย แห้งแล้ง
และไร้ความสุข เหมือนอยู่กลางทะเลทราย...
.
วรรณกรรมที่เปี่ยมไปด้วยถ้อยคำสละสลวยของชังอึนจิน
ที่พร้อมจะสาดกระแทกคลื่นอารมณ์ให้กับทุกคน
ที่มีเศษเสี้ยวความซึมเซาในจิตใจ
.
ไม่ว่าใครก็ล้วนต้องมีวันพบเจอกับ “ทะเลทราย” ในหัวใจเข้าสักวันหนึ่ง
.
แต่สาหรับแฮจู ทะเลทรายของเธอดำเนินมานานถึงสิบสามปี และไม่รู้จะไปสิ้นสุดที่ตรงไหน
แฮจูคือหญิงสาวที่สละชีวิตวัยสาวเกือบทั้งหมดให้กับการทำงานของกิจการครอบครัว
ซึ่งแม่หนีหายไปอย่างกะทันหัน
.
แม้จะเป็นคำพูดสวยหรูว่า “กิจการของครอบครัว” แต่ความสวยหรูนั้นไม่ได้มีอยู่จริง
โรงงานเย็บถุงมือของครอบครัวแฮจูเปิดเครื่องจักรแทบจะยี่สิบสี่ชั่วโมง
เครื่องจักรที่คายถุงมือคู่แล้วคู่เล่าออกมาพร้อมฝุ่นและความร้อน
ทำให้บ้านซ่อมซ่อที่จะพังแหล่มิพังแหล่ซึ่งตั้งอยู่ในบริเวณพื้นที่กำลังพัฒนา
กลายเป็นสิ่งน่ารังเกียจของชุมชน
.
แต่กระนั้นแฮจูและครอบครัวก็มิอาจย้ายออกไปได้ทันที
ทำได้เพียงทนรับเสียงก่นด่าของเพื่อนบ้าน และอดทนให้ผ่านพ้นวันอันแสนร้อนระอุของทะเลทราย
ส่วนพ่อที่ควรจะเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงก็กลับทุ่มความมุ่งมั่นทั้งหมดให้กับการตามเบาะแสของแม่แฮจู
หรือกระทั่งน้องสาวของแฮจูก็ใช้ชีวิตเหมือนวัยชราและบั้นปลายมาเยือนก่อนกำหนด
.
และแล้ววันหนึ่ง “#คุณร่ม” ก็ปรากฏตัวที่ลานกว้างหน้าบ้านของแฮจู
ชายปริศนาที่ทำตัวเป็นปริศนายิ่งกว่าด้วยการกางร่มตลอดเวลา
แต่ใครล่ะจะคิดว่าชายคนนี้กลับทำให้ดอกไม้ผลิบานขึ้นในหัวใจแฮจู