ปรารถนาเพียงชัง

- จบสุขนิยม
- พระเอกมีเมียเดียว

..........................................

'หลิวไต้ชิว' ถูกบิดาแท้ๆ ผู้เป็นไคกั๋วกง สั่งฆ่าเพราะถูกทำนายว่าเป็นกาลกิณีต่อบ้านเมือง โชคดีได้ 'หลิวหลินจวิน' เก็บมาเลี้ยงจึงทำให้ได้เป็นศิษย์หนึ่งเดียวของหมอเทวดา

กาลเวลาผันผ่าน สถานการณ์ในเมืองหลวงเกิดการเปลี่ยนแปลง คนสกุลหลานมาเยือนถึงชายแดน เพราะสามีของพี่สาวอย่างปาหลิงอ๋อง 'ซื่อจื่อหลุน' ป่วยเป็นโรคลับของบุรุษ

พ่อลูกสกุลหลานไม่รู้ตัวตนของหลิวไต้ชิว ซื่อจื่อหลุนก็ไม่ทราบความเบื้องหลัง เขาร่ำร้องหาหมอเทวดา ทว่าผู้เฒ่าหลิวหลินจวินตายไปแล้ว เหลือเพียงลูกศิษย์อย่างนาง

แต่หลิวไต้ชิวไม่ต้องการช่วยเหลือพวกเขาจึงปิดบังความสามารถจนมิดชิด ทว่าซื่อจื่อหลุนก็สร้างสถานการณ์บีบคับให้หลิวไต้ชิวต้องเลือกเส้นทางช่วยเหลือผู้คน จนในที่สุดนางก็ไม่อาจหลบอยู่ใต้เงาของผู้อื่น

หลิวไต้ชิวตัดสินใจในตอนนั้น... นางไม่ได้วิ่งไปหาผู้อื่น แต่ผู้อื่นก้าวมาหาเรื่องนางก่อน เช่นนั้นแค้นนี้ก็เป็นคนละส่วนกับที่สัญญา

ในเมื่อกระเหี้ยนกระหือรือนัก... นางจะช่วยให้พวกเขาสมหวังก็ได้...

แลกกับความตายของสกุลหลาน!

.........................................

"ข้าหลิวไต้ชิวไม่ทำการค้าขาดทุน หากไม่มีข้อแลกเปลี่ยนมากพอ อาการป่วยของท่าน... เกรงว่าจะต้องให้ผู้อื่นรักษาแล้ว”

ไม่ใช่ครั้งแรกที่หลิวไต้ชิวเจรจากับคนป่วยที่ดื้อรั้น นางเป็นหมอไร้จรรยาบรรณ หากไม่อยากรักษา นางก็จะไม่รักษา นางพอจะมีเมตตากับคนที่ถูกชะตาเท่านั้น หรือไม่... ก็เป็นคนที่ใกล้จะตายจริงๆ

ต้องเป็นคนเช่นนั้น...ถึงจะแลกเปลี่ยนได้คุ้มค่าอย่างแท้จริง

อาการป่วยของซื่อจื่อหลุนไม่ได้กระทบถึงชีวิต แต่มีผลกับราชบัลลังก์ เมื่อทบทวนดีแล้วๆ เขาน่าจะมีปัญหาเรื่องทายาท

...ไร้ทายาทสืบสกุล

หลิวไต้ชิวแอบคิดเงียบๆ ในใจ นับว่าเป็นเรื่องใหญ่สำหรับคนที่ต้องการราชบัลลังก์จริงๆ

สืบสกุลเป็นเรื่องใหญ่ หากองค์ชายหกเป็นหมัน แต่ให้เป็นโอรสของฮ่องเต้กับฮองเฮาก็เลิกวาดหวังราชบัลลังก์ไปได้เลย

ซื่อจื่อหลุนประสานมือเข้าหากัน ท่าทางไม่หวั่นไหวกับการข่มขู่ของหลิวไต้ชิว “ไม่ทราบว่าท่านหมอต้องการอะไร ขอแค่ท่านรักษาข้าให้หาย ข้าย่อมมอบให้ท่านได้ทุกอย่าง”

หลิวไต้ชิวเลิกคิ้วสูง เขาพูดราวกับหากเขาให้กำเนิดทายาทได้ บัลลังก์ก็จะเป็นของตนกระนั้น อืม... เบื้องลึกเบื้องหลังของซื่อจื่อหลุนน่าสนใจจริงๆ

“ท่านผู้ว่าการมือเติบเกินไปกระมัง หากข้าริอ่านขอบัลลังก์ฮ่องเต้เล่า”

ซื่อจื่อหลุนส่ายหน้าไม่เชื่อถือ “หากท่านต้องการอำนาจ ท่านจะไม่รั้งอยู่ในหนิงโจว แต่คงเดินทางไปแสวงหาโชคในเมืองหลวงแล้ว ด้วยฝีมือของท่าน... ย่อมไม่มีจวนใดไม่ต้อนรับ แม้กระทั่งวังหลวงก็ยังต้องส่งเทียบเชิญให้ท่านเข้าวัง ฉะนั้นการที่ท่านยังคงอยู่ที่เมืองชายแดนเช่นนี้... หมายความว่าท่านนิยมความสงบ ต้องการช่วยคน แต่ไม่ได้วาดหวังอำนาจใด”

คนเช่นนางทำให้ซื่อจื่อหลุนรู้สึกหนักใจ ยิ่งไม่แสวงอำนาจมากเท่าไร ก็ยิ่งเจรจายากขึ้นเท่านั้น

ดูเหมือนหมอเทวดาจะเป็นเช่นนี้ทั้งหมด ล้วนแต่ทุ่มเทเพื่อใต้หล้า ไม่ปักหลักอยู่ ณ ที่หนึ่งที่ใด

หากหมอเทวดาเรียกหาง่ายๆ เขาคงไม่ต้องดั้นด้นมาถึงที่นี่

“ข้าเคยคิดว่ามีเพียงคันฉ่องกับน้ำในบ่อที่สามารถสะท้อนตัวตนของข้าได้ ไม่นึกว่ายามนี้มีท่านอีกหนึ่งคนแล้ว”

หลิวไต้ชิวกระตุกยิ้ม ยิ่งได้สนทนานางก็ยิ่งแน่ใจว่าซื่อจื่อหลุนไม่ใช่เสือกระดาษ แต่เขาเป็นพยัคฆ์หมอบที่มีเป้าหมายแน่วแน่ว่าจะยึดถ้ำซึ่งเสือสองตัวกำลังแย่งชิง

“หมอหลิว ท่านอย่าได้เชือนแชอีกเลย ความต้องการของท่าน ข้าเชื่อว่าข้าสามารถตอบรับได้”

คำพูดอันใหญ่โตเช่นนี้หากองค์ชายใหญ่หรือองค์ชายรองได้ยินคงต้องพิจารณาน้องชายผู้นี้ใหม่ น่าเสียดายที่คนเบื้องหน้าซื่อจื่อหลุนคือหลิวไต้ชิวซึ่งไม่ได้สนใจบัลลังก์แคว้นฉีแม้แต่นิดเดียว

นางประสานมือแน่น จิกเล็บจนฝังรอยลงในเนื้อ เอ่ยความต้องการที่ทำให้ซื่อจื่อหลุนเผลอเบิกตาอย่างตกใจ

“สิ่งที่ข้าต้องการ... คือชีวิตของคนสกุลหลาน”