สั่นสะท้านอยู่ใต้ร่างกายคุณ

ชีวิตที่พลิกผันจากหน้ามือเป็นหลังมือโดยพลัน

หล่อนร่วงหล่นกลายมาเป็นคนตกอับเพียงพริบตาเดียว

ไม่ว่าบ้าน ครอบครัวหรือเพื่อนที่เคยมีเหลือเพียงความว่างเปล่า

มรสุมชีวิตผลักให้หล่อนล้มลงครั้งแล้วครั้งเล่า

+++++++++

“นัทธมน อาจารย์เคยเห็นเธอร่าเริงกว่านี้ไม่ใช่หรือ” หล่อนเคยยิ้มมากกว่าเคย แต่นั่นมันตัวหล่อนที่ยังไม่ผ่านมรสุมชีวิตมาอย่างหนักหน่วง บัดนี้นัทธมนยับเยินแหลกสลายเข้าไปทุกทีจะยิ้มออกมาได้อย่างไรให้เป็นธรรมชาติ หากหล่อนยิ้มอย่างร่าเริงให้กับชีวิตที่ระหกระเหินร่อแร่เหมือนนกปีกหัก คงไม่แคล้วถูกวินิจฉัยว่าต้องได้รับการรักษาที่โรงพยาบาลบ้าอย่างเร่งด่วน
“อาจารย์รู้ว่าเธอกำลังเศร้าที่ต้องสูญเสีย แต่ก็อยากให้เธอผ่านมันไปให้ได้นะ อย่าไปยึดติดอะไรมาก อนาคตต้องเดินก้าวต่อไปข้างหน้า” อาจารย์คงรู้เรื่องราวของหล่อนมาเหมือนกัน ทว่ารู้แค่ไหนไม่อาจทราบได้
“ประเมินรอบหน้าเจอกันที่โรงแรมแล้วกันนะ”
“หนูจะพยายามร่าเริงค่ะ”
“ดีแล้วตั้งใจล่ะ เพื่อนเธอได้คะแนนประเมินดีเลย” เพื่อนของหล่อนจะไม่คะแนนดีได้อย่างไรในเมื่อฝึกงานกับสถานประกอบการที่มีบิดามารดาเป็นเจ้าของ

+++++++++

“ถึงขั้นนี้แล้วคงจะต้องบอกว่าเธอตรงสเปกฉัน” ปรกติปรานต์ไม่ชอบที่จะพูดคุยกับผู้หญิงสักเท่าไหร่นัก ค่อนข้างขี้รำคาญ ทว่าพอเป็นคนตรงหน้าเขาอยากจะเค้นคำพูดของหล่อนออกมาหลายๆ คำ
“หนูพอทราบค่ะ”
“ได้ยังไง”
“คุณถามถึงหนูและบอกพี่ปลาทองว่าโละคนเก่าทิ้งแล้ว คุณน่าจะรู้ว่าพี่ปลาทองจะต้องมาบอกหนู” หญิงสาวตรงหน้าทำราวกับว่ามานั่งอยู่ในใจของเขา
“ที่จริงคุณคงอยากฝากพี่ปลาทองมาบอกหนูว่ามีที่ว่าง…” นัทธมนช้อนสายตามองเขา แย้มริมฝีปากถาม
“หนูเดาถูกไหมคะ”