คนึงหา

“ผมเห็นว่าหนูประกายฟ้าเป็นเด็กดี เหมาะสมกับภูมิทุกอย่างก็เลยสู่ขอเธอไว้”
“ก่อนสู่ขอ พ่อภัทร์ควรจะบอกลูกเสียก่อน ไม่ใช่ไปเจรจาสู่ขอเขาแล้วถึงได้มาบอกลูก!”
ประมุขของบ้าน ‘รัตนคาม’ เน้นเสียงพูดเป็นเชิงตำหนิ
“ที่คุณภัทร์และดิฉันไปสู่ขอหนูประกายฟ้าก่อนบอกภูมิก็เพราะแน่ใจว่าพอภูมิแลเห็นหนูประกายฟ้า แล้วจะต้องเต็มใจหมั้นและแต่งงานกับเธอเจ้าค่ะ”
คุณสราญชี้แจงอย่างอ่อนหวาน
“เธอรู้กันได้ยังไง ไม่ว่าจะเป็นแม่ประกายฟ้าหรือแม่ประกายดิน ตาภูมิก็ไม่มีวันสนใจไยดีหรอกแม่จะบอกให้เอาบุญ!”
ท่านพูดเสียงเยาะ
“คุณแม่หมายความว่ายังไงครับ?”
บุตรชายรีบเอ่ยถาม เมื่อรู้สึกสะดุดใจอะไรบางอย่าง
“แม่หมายความว่า ตาภูมิแกมีเมียแล้ว และแกรักเมียของแก!...นี่เป็น...เป็นความจริงหรือครับคุณแม่?”
คุณภัทร์ถามให้แน่ใจ ใคร่จะคิดว่าเขาได้ยินผิดไป
“จริง!” ท่านก้มศีรษะรับคำด้วยเสียงหนักแน่น พร้อมกับทั้งพูดต่อไปเรื่อยๆ ว่า “เวลานี้นังหนูอยู่ในรัตนคาม...นังหนูชื่อเดือนฉาย เป็นเด็กกำพร้าไม่มีพ่อแม่ อยู่กับป้า น่าเวทนามันหรอก!”