วายร้ายจองจำรัก

“ตื่นแล้วหรอ หิวหรือยัง หลับไปเกือบๆสามชั่วโมงเลยนะ ตอนนี้ก็เลยเที่ยงมาแล้วด้วย จะกินอะไรเดี๋ยวให้เลขาสั่งมาให้”
คันธรัตน์ส่ายหน้าเร็วๆ และยังคงไม่มองหน้าอีกฝ่าย เพราะตอนนี้เธออยากออกไปจากที่นี่มากกว่า แต่เธอหาชุดไม่เจอไม่รู้ว่าเขาเอามันไปไว้ที่ไหน
“ใส่นี่ไปก่อน ชุดนั่นเอาไปทิ้งแล้ว เกะกะลูกตา”
จิณณ์โยนเสื้อเชิ๊ตแขนยาวสีขาวที่มีติดไว้ในตู้เสื้อผ้าให้คนตัวเล็ก ไม่ใช่อะไรหรอกแต่เขากลัวห้ามความดิบของตัวเองไม่ได้ต่างหาก​ พลางลอบสังเกตอาการของเธอที่เอาแต่หลบหน้าเขาแล้วกัดริมฝีปากแน่นอย่างระงับความโกรธที่มีต่อเขา เธอดูเงียบจนน่าแปลกใจ
“เป็นอะไร” เขาถามเสียงขรึม
“อยากกลับบ้าน” เธอตอบเสียงเบาพลางหลับตาแน่นเพราะถูกอาการปวดหัวเข้าเล่นงานอย่างหนัก แต่มือก็พยายามจับเสื้อที่เขาโยนให้สวมใส่เพื่อปกปิดร่างกายเปลือยเปล่าของตัวเอง
“หึ สภาพแบบนี้ อยากให้คนอื่นเขารู้หรอว่าไปโดนอะไรมา”
ที่จริงก็ไม่อยากจะพูดจาทำร้ายเธอแบบนี้ แต่เพราะเธอยังดื้อดึงกับเขาเอง เขาถึงยังต้องร้ายกาจแบบนี้อยู่
แต่เอาจริงๆ เมียทั้งคนใครมันจะไปใจร้ายได้ลงคอวะ ก็แค่อยากสั่งสอนอยากแกล้งเล่นเท่านั้นเอง
คันธรัตน์กำมือแน่นจนรู้สึกว่าเล็บจิกเข้าเนื้อ สาบานเลยว่าถ้าเธอหายดีเมื่อไหร่จะไม่มีวันเอาตัวเข้ามาใกล้ผู้ชายอันตรายคนนี้อีกแน่ ถึงจะอยากได้ร้านคืนแค่ไหน แต่ตอนนี้ถ้าแลกกับความปลอดภัยของตัวเองก็ช่างมันเถอะ ในเมื่อตอนนี้เธอก็รักษาอะไรไว้ไม่ได้สักอย่าง แม้กระทั่งความบริสุทธิ์ของตัวเอง แต่ในเมื่อมันเสียไปแล้วเรียกคืนมาก็ไม่ได้ ถ้าจะต้องเอาตัวเข้าไปแลกสู้เธอเริ่มนับหนึ่งใหม่เสียยังดีกว่า ตอนนี้ก็เรียนจบแล้วจะกลัวอะไร เธอไม่เชื่อหรอกว่าตัวเองจะสิ้นไร้ไม้ตอกขนาดหางานทำเองไม่ได้
ยอมลำบากจนเลือดตาแทบกระเด็นดีกว่าต้องมาอยู่ใต้อาณัติของผู้ชายคนนี้...ไม่มีวัน!