เมียน้อยต้องห้าม(รัก)

คำโปรย...

คืนนั้นรามิล หนุ่มหล่อลูกครึ่งไทย-ตุรกีได้พบกับวานิช หญิงสาวผู้อาภัพ ทำให้เขาที่กำลังเมาเข้าใจว่าเธอคือนางฟ้ามาเรียในรูปวาดของเขา จนเผลอมีอะไรกัน
มันน่าจะดี หากว่าเขาไม่ได้จดทะเบียนสมรสกับผู้หญิงอีกคนตามคำสั่งของแม่ จนทำให้วานิชตกอยู่ในฐานะที่สังคมเรียกว่า ‘เมียน้อย’ แม้ว่ารามิลจะไม่เคยมีอะไรกันกับคู่สมรสของตัวเองเลยก็ตาม !
สุดท้ายแล้ว เรื่องราวจะจบลงเช่นไร โปรดติดตามในนิยายสั้นเล่มนี้ได้เลยค่ะ

ซินยอริต้า

ปลายพู่กันลงเริ่มทาบทับแบบที่ได้วาดกับดินสอเอาไว้ ศิลปินที่กำลังนุ่งแค่ผ้าขนหนูช่วงล่างกำลังลงสีอย่างตั้งอกตั้ง ส่วนนางแบบของเขาก็กำลังนอนตะแคงหันมาทางศิลปินในหัวใจ หญิงสาวยิ้มน้อยๆ ให้กับช่วงเวลาที่ดูเหมือนการฮันนี่มูนไม่มีผิดเลย
เธอเอื้อมจับดอกกุหลาบที่มีหนาม มันถูกวางใกล้ๆ กับเธอเพื่อเป็นแบบให้รามิลได้วาดรูป แต่แล้วก็เผลอไปจับหนามของมันจนตำนิ้วนางจนได้ ร้องออกมาเบาๆ แต่แค่นั้นก็เพียงพอสำหรับคนที่หันมามองอย่างเป็นห่วงแล้ว
“วานิช เจ็บมากไหมครับ?”
เธอลุกขึ้นมา รู้สึกอับอายที่ซุ่มซาม
“เปล่าหรอกค่ะ นิชเคยโดนตำมาแล้ว อุ๊บ!”
นิ้วที่ถูกยกมือดูกำลังหายไปในปากของรามิล เขาดูดจ๊วบๆ วานิชแก้มร้อนผ่าว ทรวงอกสองข้างสยิวบอกไม่ถูก
“หวังว่าคุณคงไม่รังเกียจที่ผมทำแผลแบบนี้นะครับ”
“มะ ไม่ค่ะ แล้วเราจะกลับกันตอนไหนดีคะ?”
ตอนนี้เวลาก็เริ่มบ่ายคล้อยมากแล้ว หญิงสาวไม่กล้าเปิดกระเป๋าดูโทรศัพท์ เธอตั้งค่าการเตือนเป็นระบบสั่นแทน บางครั้งก็รู้สึกได้ยินเสียงตามความอุปทานของตน
เธอกำลังกลัว...ความกลัวกำลังกลับมา หลังจากความสุขมันบดบังจนสำลัก แต่ทุกอย่างก็ต้องจบลงในที่สุด