พี่ช้างขยุ้มรัก

ไอราวัต...เขาคือคนสุดท้ายของบ้านที่จะต้องแต่งงาน ไม่อยากแต่ง แต่คิดกี่ครั้งว่าถ้าต้องแต่ง เจ้าสาวก็มีแต่ใบหน้าเธอที่เป็นเพื่อนสนิทลอยขึ้นมา
เจนิตา...เธอจะไม่มีวันเสี่ยงเอามิตรภาพที่ยิ่งใหญ่ ไปแลกกับอะไรที่อาจจะไม่มีคำว่าชั่วนิรันดร์
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

“งั้นเรื่องของเราล่ะ จะเอาไงต่อ”
“ไม่มีเรื่องของเรา แล้วก็ไม่จำเป็นต้องเอาอะไรต่อ” แค่จูบกันนิดๆ หน่อยๆ เธอพร้อมจะลืมและไม่คิดมาก เพราะไอราวัตคือเพื่อนสนิทของเธอ
“ไม่ได้! เธอท้องลูกฉันอยู่...แม่กับพ่อเขาจะมาคุยกับป๊าเธอวันพุธหน้า โอเคไหม”
“ไม่โอเค!” เธอลุกขึ้นยืน ตอนนี้มองเพื่อนแบบเริ่มโมโหขึ้นมาบ้างละ
“ต้องโอเค” เขายังนั่งแล้วก็เถียงไปด้วยเสียงเรียบๆ เขาเลือกเธอแล้ว และก็ไปคิดแล้วว่าถ้าต้องแต่งงานกับใครสักคน เขาเลือกข้ามเฟรนด์โซนกับเธอนี่ล่ะ สบายใจที่สุดแล้ว
ความสัมพันธ์ที่เขาไม่เคยรู้สึกกับผู้หญิงคนไหนในชีวิต เธอนี่ล่ะคือคนสำคัญมากๆ อีกคน รองจากแค่มารดาหรือญาติผู้ใหญ่เท่านั้น
“ช้าง! อย่าทำให้เรื่องเล็กมันลุกลามใหญ่โต”
“ตรงไหน”
“ทำไมพูดจาไม่รู้เรื่องวะ”
เขามองคนที่ขมวดคิ้วแน่น แล้วพอถูกจ้องนานๆ เธอก็นั่งลงและกอดอกมองจ้องเขา
“แกบ้าหรือเปล่า” เธอลองถามมันดีๆ อีกสักรอบ
“เปล่า...”
“คิดว่าแม่จะไม่รู้เหรอ ถ้าอีกสองสามเดือนท้องฉันไม่ใหญ่ขึ้น”
“แล้วมันจะไม่ใหญ่ขึ้นได้ไงล่ะ”
“ก็แล้วมันจะใหญ่ขึ้นได้ยังไง ฉันไม่ได้ท้องนี่” เธอเคยมีอะไรกับมันซะที่ไหนเล่า
“ก็ทำให้ใหญ่ขึ้นสิ”
“ช้าง!!!!” เธอเผลอกระทืบพื้นตรงหน้าแรงๆ
“ถ้าเธอให้โอกาสฉัน เธอก็จะรู้ว่ามันไม่ผิดหวัง”
“ไม่!”
“เพราะอะไร”
“ถ้าแกคุยไม่รู้เรื่อง ก็กลับไปเถอะ” เธอออกปากไล่ตรงๆ ตอนนี้ปวดหัวเกินกว่าจะคุยกันต่อ
“เธอมีแฟนเหรอนิตา”
“ไม่มี!” แต่มันก็ไม่ใช่เรื่องไหมที่เธอจะต้องคว้าผู้ชายตรงหน้ามาเป็นคู่ครอง มันคือเพื่อนและมันต้องแค่นั้น
“ลองนอนด้วยกันคืนนี้เลย ถ้าชอบก็นอนต่อ ถ้าไม่ชอบก็ถือว่าวันไนต์”
“ช้าง...” เธอลากเสียงดังขึ้น เริ่มหงุดหงิดขึ้นมาบ้างละ
“เรียกอยู่นั่นล่ะ ฉันกับเธอคบกันมาสิบปี มันมีอะไรเหรอที่ทำร่วมกันไม่ได้ ฉันเป็นเพื่อนสนิทของเธอ ขอให้เธอช่วยไม่ได้เลยเหรอนิตา”
“แกเป็นผู้ชาย แกก็พูดง่ายสิ ฉันเป็นผู้หญิง...ฉันมีแต่จะเสียหาย”
“ไม่รู้ล่ะ ถ้าเธอไม่ยอมก็ไปตอบคำถามเรื่องฉันปล้ำเธอต่อหน้าป๊าม้าเธอวันพุธก็แล้วกัน” ไอราวัตลุกขึ้นยืนเต็มความสูง