ไอ้รูมเมทคนนี้เป็นของผม

แดนไทนักษาคณะวิศวกรรมปี 1 เจ้าของใบหน้าสวยหวานราวผู้หญิงทว่าภายในจิตใจกลับแข็งกระด้างเหมือนผู้ชายอกสามศอก

“ยิ้มห่าไรกัน หล่อตายห่าแหละ” เสียงหนาทุ้มบ่นอุบอิบอย่างไม่สบอารมณ์เมื่อเห็นผู้ชายส่งสายตาอย่างสื่อความหมายให้แดนไท จนทำให้ใบหน้าสวยที่ส่งยิ้มให้รุ่นพี่ในคณะนั้นหุบฉับลงทันทีแล้วหันมาถลึงตาใส่เพื่อนด้านข้าง
“มึงปากหมาแต่เช้าเลยวะ เดี๋ยวถ้าโดนกระทืบกูไม่ช่วยนะบอกเลย”
“เตี้ยๆ อย่างมึง เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ อย่าคิดข้ามขั้นมาช่วยกูเลย”
“อ้าว! มึงบูลลี่ส่วนสูงกูเหรอไอ้อาทิตย์” ร่างบางแว้ดเสียงใส่พร้อมผลักไหล่แกร่งไปหนึ่งที ทว่าอาทิตย์ไม่ได้สะทกสะท้านสักนิด
“หรือว่าไม่จริง มึงสูงแค่ร้อยเจ็ดสิบสี่เซ็นต์เองไม่ใช่เหรอ”
“จุดห้า! จุดห้าโว้ย! กูสูงร้อยเจ็ดสิบสี่จุดห้าเซนติเมตร”
อาทิตย์กลั้นขำพลางส่ายหน้าไปมา “แล้วมันต่างกันตรงไหนวะ”
“ใครจะไปเหมือนมึงล่ะ สูงอย่างกับเปรตวัดสุทัศน์”
“แล้วมึงไม่บูลลี่กูเลย?”
“ช่วยไม่ได้ ก็มึงเริ่มก่อนทำไมล่ะ ชิ!”