มนต์อะเตแลย่างกุ้ง

คำโปรย
นวลแพรหันมองรองเท้าส้นสูงสีขาวคู่ใหม่ที่ซื้อล่าสุด
จับขึ้นมาลูบๆ ขัดๆ มองสภาพมันที่หมดสภาพ
เส้นเชือกหนังสีดำขาดไม่เหลือ ส้นด้านล่างก็หักอีก
“หมดกัน Charles & Keith ฉันอุตส่าห์เก็บเงินซื้อเชียวนะ”
นวลแพรบ่นไปเรื่อย จนกระทั่งมองเห็นกางเกงยีนตัวโปรดก็เหมือนจะร้องไห้
จากที่มีรอยขาดอยู่แล้วก็ยิ่งขาดไปอีก
“ลีวายส์ของฉัน หมดกัน อันนี้รุ่นลิมิเต็ดด้วย
หาซื้อไม่ได้แล้วนะ” ทำไมถึงได้เหมือนผ้าขี้ริ้วแบบนี้”
ยังไม่นับเสื้อยืดสีขาวแบรนด์ดังอีก
เธอจะเป็นลม

**************************
เธอกำลังจะเดินไปก็มีคนผลักเธอเข้าไปจนล้มลง
จากนั้นอีกฝ่ายก็ปิดประตู แล้วตรงมาปิดปากเธอเอาไว้
“เงียบ อย่าส่งเสียง” เธอมองอีกฝ่ายที่ปิดบังใบหน้าเอาไว้
นี่มันเรื่องบ้าอันใดอีกเล่า!! ชีวิตเธอยังไม่หนักหนาหรือยังไง
เธอจะบ่นไปทำไม ตอนนี้เอาชีวิตตัวเองให้รอดก่อนเถอะ
นวลแพรถูกเขาปิดปากแล้วเอ่ยต่อ
“อย่าให้พวกเขารู้ว่าเราอยู่ในนี้ มิเช่นนั้นเราจักตัดหัวเจ้า”
เอะอะก็จักตัดหัว พวกเขานึกว่าตัวเองเป็นเปาบุ้นจิ้นหรือยังไง
มีเครื่องประหารหัวสุนัขอยู่แถวนี้หรืออย่างไร

**************************
ชีวิตเจ้านายก็ไม่ได้สบายเยี่ยงพวกเรา เธอนึกถึงตอนอยู่เรือน
หม่องชานนั้นก็ทำอาหารกิน และเที่ยวตามจายคำทวนออกไปขายของ
ดูแล้วน่าจะสบายกว่าเยอะ
แต่ถ้าเทียบกับปัจจุบันก็ถือว่าใกล้เคียง เพราะการออกจากบ้าน
ก็เหมือนออกรบเช่นกัน ไหนจะรถไหนจะคนที่เยอะแยะเบียดกันไปหมด
พอมาอยู่ในโลกที่ขาดสิ่งพวกนั้น บางครั้งก็รู้สึกว่าโชคดีกว่าโชคร้ายเสียอีก
“ฤๅแม่ยาจีจักสนใจมาอยู่ตำหนักเราเป็นคนแรกหรือไม่”
“เพคะ” เธอตอบรับโดยที่สมองกำลังคิดถึงความโชคดี
จนเมื่อได้สติก็หันมองหน้าหม่องชานที่หน้าซีดเผือดยิ่งกว่าสีขาวเสียอีก
เธอเองก็สงสัยว่ารับปากอะไรไว้เลยจะถามหม่องชาน
แต่เจ้าของตำหนักก็เอ่ยแทรกขึ้น
“แม่ยาจีรับปากแล้วหนา เช่นนั้นแล้วก็เตรียมตัวเข้าวังเถิด
อีกสามราตรีเราจักให้หม่องชานนำเจ้าเข้าวัง ยังไงเสียเราก็ต้องทูลเสด็จแม่ก่อน”
หา!! เข้าวัง!! ตอนไหน เธอรับปากตอนไหน
ปากกำลังจะอ้าถาม เจ้าชายอุเยงรามะก็พูดต่อ
“เราถือคำสัจจะเป็นที่ตั้ง หากเจ้ารับปากแล้วก็ห้ามเปลี่ยนเด็ดขาด เข้าใจหรือไม่”
สัจจะก็มา “...” อูยาจีถึงกับไปไม่ถูกเลยทีเดียว
ส่วนหม่องชานตอนนี้ก็หน้าซีดเหมือนไก่ต้มจนใกล้แตกสลาย
ตอนที่พวกเราเดินออกจากตำหนักนั้นก็ยังงงว่าก่อนหน้าเกิดอะไรขึ้น
“พี่หม่องชาน ข้ารับปากเจ้าชายตั้งแต่เมื่อใด”
คนที่ผมใกล้ร่วงเพราะคิดว่ากลับไปถึงเรือนคงถูกน้องชายจับโกนผมแน่นอน
“เอ็งนี่หนา ปากเร็วเสียจริง หากฟังไม่ได้ความเหตุใดไม่ถามใหม่ รับปากไปทำไม”