ทูนหัวของพี่

ขุนกริชได้ฟังคำถามนั้นก็พอจะรู้ความหมายทันที พระจันทร์คงหมายถึงแม่เพ็ญสินะ ใบหน้าคมที่เคยนิ่งสนิทปรากฏรอยยิ้มบางเบา ร่างสูงใหญ่เดินเข้าไปใกล้ร่างบอบบางของหญิงสาวตรงหน้าช้าๆ มือกร้านเอื้อมออกไปกุมมือของหญิงสาวเอาไว้โดยที่ไม่ละสายตาไปจากดวงตากลมโตที่มองมาแม้แต่น้อย
“สำหรับข้าไม่ว่าจะพระจันทร์ดวงไหนก็ไม่สำคัญเท่าคนที่ยืนชมจันทร์ข้างกันหรอก เจ้าไม่ต้องกังวลกระไรนอกจากเจ้าข้าเองก็ไม่ต้องการใครอื่นอีก”
ยาหยีฟังคำตอบนั้นอย่างเหม่อลอย หัวใจเต้นระรัวเมื่อใบหน้าของเขาโน้มเข้ามาใกล้ ขุนกริชไม่ได้บังคับดึงดันแต่เป็นเธอเองที่เลือกจะไม่หนีไปไหน ริมฝีปากที่แตะกันอย่างแผ่วเบาในคราแรกนั้นถอยออกไปเพียงเล็กน้อยก่อนจะกดย้ำลงมาอย่างเอาแต่ใจ ขุนกริชกดจูบลงไปที่ริมฝีปากบางซ้ำแล้วซ้ำเล่า เขาชิมความหอมหวานนั้นอย่างอ้อยอิ่งแต่หิวกระหาย มือหนาโอบรัดรอบเอวบางเอาไว้ก่อนจะดึงรั้งร่างหญิงสาวให้มาแนบชิดกับตนเองจนไม่เหลือที่ว่าง เขากดจูบลงไปที่ริมฝีปากของหญิงสาวอีกครั้งอย่างโหยหา พลางสอดลิ้นเข้าไปกวาดต้อนความหวานหอมอย่างจาบจ้วง ยาหยีเองก็ตอบรับอย่างเต็มที่ หญิงสาวดันชายหนุ่มออกห่างเล็กน้อยใบหน้าสวยแดงเรื่อช้อนมองชายหนุ่มอย่างเขินอายหากแววตาฉ่ำเยิ้มนั้นยั่วยวนจนคนมองแทบอดใจไม่ไหว
“เข้าห้องเถอะ”