น้องคูนไม่ยอมยกหม่ามี๊ให้หรอกนะ

หลังจากฉันรู้ว่าตัวเองท้อง ก็ไปเซอร์ไพรส์เขาด้วยความดีใจ
แต่สุดท้ายเขากลับบอกฉันว่า “ไปเอาเด็กออกซะ”
เขาบีบบังคับให้ฉันต้องเลือก
ระหว่างตัวของเขากับลูกที่เกิดมาจากความรักของเรา
และสิ่งที่ฉันเลือกก็เปลี่ยนชีวิตของฉันไปตลอดกาล
------------------------------------------------------------------
“ดอกกุหลาบขาว เก้าร้อยเก้าสิบเก้าดอก ผมมอบให้คุณ แทนคำขอโทษ คุณจะช่วยรับมันไปได้ไหมครับที่รัก” เมฆาเดินเข้ามาหยุดยืนอยู่ตรงหน้าของฉัน ที่นั่งอยู่ข้างพี่ภูผากับน้องแร็กคูน
เขาคุกเข่าลง และยื่นดอกไม้มาให้ ก่อนจะมองเลยไปหาน้องแร็กคูน แล้วส่งยิ้มหวานไปให้ แต่น้องแร็กคูนที่เห็น ค่อย ๆ เบ้ปากขึ้นมาทีละนิด ทีละนิด แล้วร้องไห้ออกมา
“ฮะ...ฮืออ ยอกไม้อีกแย้ว ยอกไม้ทุกวันเยย หมำมี๊ม่ายเอา ฮือออ หมำมี๊จะเอาช็อกแลต ช็อกแลตเก้าย้อยเก้าสิบเก้าอัน”
“ฮ่า ฮ่า ฮ่า….” คำพูดนั้น ทำเอาพี่ภูผาหัวเราะออกมา “มึงได้ยินยัง ช็อกแลต เก้าร้อยเก้าสิบเก้าอัน”
เมฆานิ่งอึ้งอ้าปากค้างไปเลย เขาหันมามองหน้าฉันตาพริบ ๆ ก่อนจะยื่นดอกไม้มาให้ “รับไปสิครับที่รัก ผมต้องไปเอาช็อกโกแลตให้ลูกก่อน”