The Lonely Wolf

ใครต่อใครก็เรียกผมว่าหมาป่าเดียวดาย

ผมไม่ใช่หมาป่าเดียวดายแบบคูลคูลอะไรนั่นหรอก

ผมแค่ไม่มีเพื่อน

และไม่มีใครเลยต่างหาก


“สงสาร? เหรอ” “เรื่องของเรา เพราะอีธานสงสารเราเหรอ”
เสียงของผมที่เอ่ยถาม มันแผ่วจนผมไม่แน่ใจด้วยซ้ำว่าเขาจะได้ยินมันไหม แต่การนิ่งเงียบบวกกับไม่มองหน้ากัน มันก็เหมือนจะตอบคำถามที่เอ่ยไปก่อนหน้าอย่างแผ่วเบาของผมแล้ว

‘เป็นแค่ความสงสารกับการคิดไปเอง’

เสียงซุบซิบเซ็งแซ่กับคำที่ผมพูดออกไป ไม่พ้นเป็นพวกคำพูดระคายหู ใครบ้างไม่รู้จักอีธาน ทั้งโดดเด่นและมีเสน่ห์ คำพูดของผมจึงเหมือนคำพูดของคนโง่งมคนหนึ่ง

“แล้วก็ขอบคุณมากนะ ที่สงสารเรา ขอบคุณจริง ๆ”

ผมเดินออกมาจากตรงนั้นโดยไม่ได้บอกอะไรที่คิดมาว่าจะบอกกับเขา เขาคงไม่อยากรู้ และผมเองยังอยากรักษาหัวใจตัวเองไม่ให้ต้องบอบช้ำไปมากกว่าที่เป็น

-เรื่องสั้น แปดพันกว่าคำ เอามาให้อ่านระหว่างรอเรื่องยาวค่ะ-