ราคีไร้ใจ

ห้องเช่าในสลัม สายตาหื่นกามจากพ่อเลี้ยง
จันทร์เจ้าต้องดิ้นรนทุกทางเพื่อเอาตัวรอดไปวัน ๆ
กระทั่งเธอสิ้นหวังและยอมแพ้ กลายเป็นเด็กเสี่ยในที่สุด

“เงยหน้าขึ้นมองฉันเดี๋ยวนี้” เขาสั่งคนที่ก้มหน้างุด ประหนึ่งอกเขาน่าสนใจกว่าหน้าอันหล่อเหลา ที่สาวน้อยสาวใหญ่เห็นแล้ว ต้องเหลียวหลังมองกันเป็นแถว ดูเหมือนความลังเลใจของจันทร์เจ้า กินเวลานานจนเกินไป เขาเลยต้องใช้ปลายนิ้วดันคางหญิงสาวขึ้นเสียเอง

“ฉันดูเหมือนคนไม่ดีเหรอจันทร์เจ้า” เขาถามแล้วจ้องเข้าไปในดวงตาคู่กลมโต ที่ตอนนี้มองเขาเหมือนเป็นคนไม่น่าไว้ใจขึ้นมา ทั้งที่ก่อนหน้ายังดูปกติดี

“ไม่ค่ะ คุณวินดูไม่เหมือนคนไม่ดี” คำตอบของสาวน้อยทำให้รอยยิ้มตรงมุมปากของภูวินยกขึ้น

“แล้วทำไมถึงกลัวฉัน”

“หนูไม่รู้” คำพูดมาพร้อมกับการส่ายหน้า

“งั้นเอาอย่างนี้นะจันทร์เจ้า ฉันขอถามว่าเธอมาที่นี่ทำไม เธอต้องการอะไรจากฉัน พูดมันออกมาตรง ๆ” ภูวินตรึงสายตากับคนตรงหน้า บอกเจตนาว่าเขาพร้อมที่จะจ่าย ขอแค่อีกฝ่ายยอมเอ่ยมันออกมา

“จันทร์เจ้าเธอต้องการอะไรจากฉัน” เขาย้ำหนักแน่นอีกรอบ

“หนูอยาก เอ่อ” หญิงสาวกัดปากตัวเองแล้วปล่อย สีหน้าเหมือนคนลังเลใจเป็นที่สุด

“ฉันรอฟังอยู่”

“หนูอยากเรียนมหาลัยค่ะ”

“นั่นไม่ตรงประเด็น” ชายหนุ่มทัดเส้นผมตรงใบหูให้ พร้อมดันปลายคางของคน ที่เอาแต่จะเลี่ยงสายตาไปมองพื้น ให้เงยขึ้นมามองหน้าเขาแทน

“เงินค่ะ หนูอยากได้เงิน” จันทร์เจ้าข่มความอายเอ่ยมันออกไปในที่สุด พลันขอบตาร้อนผ่าวขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว หยาดน้ำตาเจ้ากรรมร่วงเผาะ ๆ ลงต่อหน้าต่อตาของภูวิน