After Valentine

รุ่นพี่ที่ฉันแอบชอบมาห้าปีและฉันก็หลงคิดว่าเขาจะคิดเหมือนกัน ตัดสินใจบอกรักเพื่อนฉันต่อหน้าของฉันในวันวาเลนไทน์ที่ฉันจินตนาการภาพที่สวยงามเอาไว้มากมาย ความผิดหวังและความอับอายวันนั้นทำให้ฉันหมดความมั่นใจในตัวเองและไม่กล้าอยากรักใครอีก ผู้ชายทุกคนคงชอบผู้หญิงสวย...ส่วนผู้หญิงหน้าสิวอย่างฉันคงมีสิทธิ์ทำได้แค่แอบชอบ แต่คงไม่มีทางได้รับความรักตอบจากผู้ชายคนไหน

*********

"มันน่าสมเพชที่สุดก็ตรงที่คุณเอาตัวเองไปเปรียบเทียบกับคนอื่น เอาความคิดและหน้าตาของคนไม่กี่คนมาตัดสินตัวเองแล้วยังเอาแต่ดูถูกตัวเองแบบนี้ต่างหากละครับ..."เสียงพูดของผู้ชายที่ฉันเหมือนจะเคยได้ยินมาก่อนเมื่อไม่นานมานี้พูดขึ้นข้างๆ ฉันหยุดเดินก่อนที่จะยกมือขึ้นปาดน้ำตาหันมองหน้าเขา

เขา...ผู้ชายที่ช่วยพยุงฉันไว้ตอนฉันจะล้มที่ร้านอาหาร ผู้ชายที่ฉันจับที่...ช่างเหอะ เอาเป็นว่าตอนนี้เขากำลังยืนกางร่มให้ฉันแต่เขาไม่ได้ใส่ชุดเหมือนที่ฉันเห็นในร้านอาหารแต่ใส่เหมือนที่พวกหมอใส่กัน

"คุณก็เป็นผู้ชาย คงชอบผู้หญิงสวยๆเหมือนกัน ใครจะมาชอบคนขี้เหร่หน้ามีแต่สิวอย่างฉัน"ฉันตัดพ้อทั้งที่ไม่ได้รู้จักเขาเป็นการส่วนตัวเลยแม้แต่น้อย

"ผู้ชายชอบผู้หญิงสวย แต่ผู้หญิงสวยของแต่ละคนไม่เหมือนกันนะครับ ถ้างั้นผู้ชายทั้งโลกคงมีแฟนสวยๆคนเดียวกัน คุณไม่ควรตัดสินคนอื่นว่าจะคิดแบบเดียวกันกับคนที่คุณแคร์หรือที่คุณคิดไปเองและไม่ควรโทษตัวเองว่าไม่สวยแค่เพียงเพราะผู้ชายที่คุณชอบเขาไปชอบผู้หญิงที่คุณคิดว่าสวยกว่าจะดีกว่า ผมมองว่าทุกคนมีเสน่ห์ในแบบของตัวเองและสวยในแบบของตัวเองอยู่แล้ว ไม่จำเป็นต้องไปเอาความสวยของใครมาตัดสินและทำให้ต้องดูถูกตัวเองอยู่อย่างนี้เพราะท้ายที่สุดมันก็ไม่ได้มีอะไรดีขึ้น เสน่ห์ไม่ได้ขึ้นอยู่แค่กับหน้าตาภายนอกอย่างเดียว ทุกคนไม่ได้เห็นเสน่ห์จากคนอื่นแค่เพียงเพราะมองจากหน้าตาอย่างเดียว"

"แต่ฉันไม่มีเลยค่ะ...เสน่ห์น่ะ"ฉันพูดเสียงสะอื้นพลางยกมือขึ้นปาดน้ำตาที่ยังรินไหล