รักจับพลัด

เพราะความซวย หรือเพราะความสวยที่มีมากจนเกินไปก็ไม่รู้
ฉันเลยโดนคนเดินตามอย่างคุกคามบนสะพานลอย
ด้วยความที่เป็นผู้หญิงบอบบางจึงต้องหาใครสักคนมาเป็นโล่กำบัง
ใครสักคนที่ว่าก็คือคนที่เดินขึ้นมาบนสะพานลอยดั่งสุภาพบุรุษขี่ม้าขาว
เห็นดังนั้นฉันจึงไม่รอช้า รีบคว้า 'เขา' มาสวมบทแฟนหลอกๆ ของตัวเองทันที
เรื่องราวในครั้งนั้นจบลงไปด้วยดี แต่เขากลับไม่ยอมจบ ตื๊อจะให้ฉันเป็นแฟนให้ได้

“ตกลงคือเราเป็นแฟนกันนะครับ”
“บอกตอนไหน อย่ามามั่วนะ”
“อ้าว นี่จันทร์จะกลืนน้ำลายตัวเองอีกแล้วเหรอครับ”
“อื้ม ก็ไม่เห็นจะยากตรงไหนเลย กลืนให้ดูอีกก็ได้”

ไม่เป็นหรอกนะไม้กันหมา จะเป็นตัวจริงเท่านั้น!
สวยระดับนี้จะให้มาเป็นของบังหน้า ไม่เอาด้วยหรอก เสียเวลาชีวิต
ใครจะไปอยากได้คนที่มีแฟนเก่าคอยวนเวียนอยู่รอบตัวมาเป็นแฟน จริงไหม?
ไม่มีหรอก ถึงมีก็คงไม่ใช่ฉัน...

แล้วทำไมเมื่อเวลาผ่านไป ฉันถึงพูดประโยคนี้ออกมาได้กันล่ะเนี่ย
“จันทร์เป็นคนหวงของนะ”
“แต่พี่ไม่ใช่สิ่งของ”
“เป็นคนของจันทร์ก็คือของของจันทร์”
“ถ้าอย่างงั้นพี่ก็จะยอมเป็นของของจันทร์”

ชมจันทร์! ทำไม่เหมือนที่คุยกันไว้ในหัวสมองเลยว่าไม่เอาเขามาเป็นแฟน
ตายๆ งานนี้ หาเรื่องยุ่งยากให้ชีวิตแล้วไหมล่ะ


ซื้อผ่านหน้าเว็บราคาจะถูกกว่าซื้อผ่าน iOS นะคะ