หลงเงามาร

“เธอกล้าดียังไงพาลูกฉันหนีมา หา ฉันตามหาจนแทบพลิกแผ่นดิน”
เสียงของเขาดังสนั่นห้องจนทำให้เธอสะดุ้งตกใจ ยิ่งแสดงท่าทางว่ากำลังจะเดินมาหาอีกครั้งยิ่งหวาดกลัวกระถดร่างถอยหนี

“อย่าทำอะไรฉันเลยค่ะ ฉันกลัวแล้ว ฮือ ลูกอยู่ไหน คุณเอาลูกฉันไปไว้ที่ไหน” สัญชาตญาณทำให้ลัลนายกมือขึ้นไหว้ร่างกายสั่นเทา

“ถ้าอยากเจอลูกก็เก็บของซะ แล้วตามฉันมา ฉันให้เวลาสิบนาที”
ลัลนาเก็บข้าวของอย่างรวดเร็วปาดเช็ดน้ำตาที่ร่วงหล่นลงมาไม่ขาดสาย ลืมความเจ็บปวดของร่างกายไม่มีเวลาแม้แต่จะปาดเช็ดเลือดที่แห้งกรังอยู่ที่ริมฝีปากในใจห่วงหาแต่ลูกเท่านั้น เดินติดตามคาโลที่นั่งใบบูดบึ้งอยู่ในรถแต่ยังไม่ปรากฏลูกทั้งสองแต่อย่างใด

“ลูกอยู่ไหนคะ”
เมื่อเห็นว่าเขายังคงใบหน้าบึ้งตึงจึงนั่งสงบเงียบมาตลอดทาง จวบจนรถแล่นยาวนานมาถึงเพ้นเฮ้าส์หลังเดิมที่เคยใช้เวลาร่วมทุกร่วมสุขกันกว่าสองปี พยายามหลีกหนีไปให้ไกลสุดท้ายกลับมายังกรงทองที่กลับกลายเป็นคุกกังขังอิสรภาพของเธอในคราวนี้

“ลูกอยู่ไหนคะ”
ลัลนาถามขึ้นอีกครั้งแต่เขาไม่สนใจเสวนาด้วยดึงแขนเธอเข้าไปในห้องนอนห้องหนึ่งผลักให้นั่งลงกับพื้นพรมและนำโซ่ที่ติดตั้งไว้มาล่ามที่ข้อเท้าเล็กข้างหนึ่ง

“นี่คุณจะทำอะไร ปล่อยนะ ฉันไม่ใช่สัตว์ ฉันเป็นเมียคุณนะ”
“ถ้าอยากเจอลูกก็หุบปากซะ ดูสิว่าจะหนีฉันไปอีกได้ไหม” คาโลยังคงแสดงความเหี้ยมเกรียมหันหลังเดินจากไปและปิดประตูทันที

--
คาโล & ลัลนา