กันต์การันต์

มีเรื่องที่ผมสงสัย

จากที่เคยเห็นนักร้องหรือนักดนตรีผ่านตา พวกเขามักจะมีรอยสักลวดลายสวยงามหรือรอยเจาะเท่ๆ ประดับอยู่บนร่างกาย เติมแต่งเพิ่มเติมเพื่อดึงดูดให้คนตกลงไปในห้วงเสน่ห์ของกระแสเสียงที่ผ่านเข้าหู

แต่กับเขามันแตกต่าง เสน่ห์ที่ออกมาจากตัวเขากลับเป็นความอ่อนโยนและเสียงนุ่มลึกชวนฝัน ไร้การเติมแต่ง

“เป็นแฟนเรานะพี่กันต์”
อาจเพราะน้ำเสียงที่ผมพูดออกไปมันดูไม่ได้เก้อเขิน หรือเพราะเป็นประโยคที่เขาเคยได้ยินบ่อยแล้ว เขาถึงไม่ได้ทำหน้าตาตกใจหรือแปลกใจเลยสักนิด ออกจะดูขบขันและไม่เอาความมากกว่า

“หยุดเล่นได้แล้ว พี่ต้องไปแล้วครับ”