พรหมลิขิต (มี) รัก

คนสองคนเกิดวันเดียวกัน เวลาตกฟากก็ใกล้เคียงกันแบบห่างกันไม่กี่นาที
บ้านอยู่ติดกันเพราะย่าของมีรักกับยายของพรหมลิขิตเป็นเพื่อนรักกัน
แถมยังเรียนโรงเรียนเดียวกันและห้องเดียวกันมาตั้งแต่ชั้นอนุบาล
แม้แต่ตอนเรียนมหาวิทยาลัยก็ยังเรียนในคณะและมหาวิทยาลัยเดียวกันอีก

แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ชายหนุ่มและหญิงสาวที่ฟ้าส่งให้มาอยู่คู่กันคู่นี้
ถึงได้เป็นคู่กัดกันไปเสียได้ ทะเลาะกันได้ตลอดเวลา
เรียกได้ว่าแค่เสียงลมหายใจของอีกคน ก็ทำให้เกิดเรื่องได้


************

ตุ้บ!
"โอ๊ย!/อั้ก!"

เสียงร้องเหมือนเจ็บปวดดังขึ้นสองเสียงพร้อมกัน จนมีรักแปลกใจ มันน่าจะเป็นเสียงร้องของเธอแค่คนเดียวสิ และแทนที่เธอจะหัวฟาดพื้น กลับมีอะไรบางอย่างที่อ่อนนุ่มกว่าพื้นมารับเธอไว้

หญิงสาวเบนศีรษะเอียงหน้าไปมองก็สบกับดวงตาคมเข้ม ที่เธอจำได้ดียิ่งกว่าตาตัวเองเสียอีกโดยเฉพาะยิ่งในเวลาที่เธอพลาดท่า ทำเรื่องเปิ่นๆ ให้เขาเห็นแบบนี้ยิ่งร้ายใหญ่

‘ให้ตายสิ ทำไมนายนี่ต้องมาอยู่ตรงนี้พอดีด้วยนะ อย่างนี้ล้มหัวฟาดพื้นไปเลย ยังจะดีเสียกว่า’ มีรักคิดอย่างขัดใจ

"เธอนี่ตัวหนักพอๆ กับช้างเลยนะยายนมบูด" เสียงทุ้มต่อว่าที่ข้างหู เรียกสติมีรักให้เด้งตัวจากเบาะกันกระแทกที่เธอไม่ได้ร้องขอทันที

"ไอ้พรม! แกมาอยู่ที่นี่ได้ไง" มีรักตวาดแว้ดเสียงดัง ขณะที่จั่นเป็งรีบวิ่งลงมาช่วยพยุงมีรักที่รีบลุกเร็วเกินไปจนเสียหลักเซไปเล็กน้อย

"ทำไมจะมาไม่ได้ ฉันก็เป็นแขกของงานนี้เหมือนกัน" ชายหนุ่มตอบด้วยสีหน้ายียวน จนมีรักอยากจะเอาเท้าลูบหน้าเขาจนแทบทนไม่ไหว

"ฉันไม่ให้แกมา นี่บ้านฉัน ไปเลยชิ่วๆ" มีรักโวยวายพลางสะบัดมือไล่ จั่นเป็งเลยต้องรีบห้ามปราม

"บ่ได้เน่อ คุณมิลล์ แม่เลี้ยงเปิ้นไปเจิญ คุณพรหมกับแม่เลี้ยงดาราพรรณรายด้วยตัวเองเลยนะเจ้า ไล่เปิ้นปิ๊ก บ่ได้นะเจ้า" จั่นเป็งเตือนพลางรั้งตัวมีรักไว้ ไม่ให้ถลาเข้าไปหาเรื่องชายหนุ่ม

"ใช่แล้วครับยายนมบูด ที่ฉันมาเนี่ยเพราะคุณป้าไปเชิญคุณยายด้วยตัวเองเลยนะ แถมเป็นงานแต่งของพี่ป๊อบด้วย เธอคิดได้ยังไง ว่าฉันจะยอมพลาดโอกาสนี้" พรหมลิขิตเอ่ยด้วยสีหน้ากวนโทสะต่อ

มีรักอยากจะกรีดร้องดังๆ แล้วข่วนหน้าหล่อๆ ของนายนี่ให้เหวอะไปเลย จะได้ไม่มีหน้ามายิ้มกวนๆ ใส่เธออย่างนี้อีก

"ไม่พลาดก็ดี นายจะได้ทำใจยอมรับซะที ว่าหมดสิทธิ์จีบพี่ป๊อบอย่างเป็นทางการแล้ว จะบอกให้เอาบุญนะ พี่ฟ้าสามีพี่ป๊อบน่ะ หน้าตาก็ดี แล้วยังนิสัยดีต่างจากนายสุดกู่เลยละ นายน่ะอย่าคิดไปเทียบรัศมีเขาเลย" มีรักพูดเยาะเย้ยอย่างสะใจ

"เหอะ! ถ้าจะพูดอย่างนี้ไม่ต้องพูดก็ได้นะ ฉันไม่สะทกสะท้านหรอก พี่ป๊อบมีความสุขก็ดีแล้ว แล้วเธอก็ถอยไป เกะกะ ฉันจะขึ้นเรือน" พรหมลิขิตเอ่ยพร้อมสืบเท้ามาข้างหน้า แต่มีรักก็ไม่ยอมหลบ จั่นเป็งต้องกระตุกแขนเตือน

"ฉันบอกนายไว้ก่อนเลยนะ แม่ฉันเชิญนายกับคุณย่าเท่านั้น นายไม่มีสิทธิ์พาอีหนูคนไหนของนายเข้ามาในงานเด็ดขาด ที่นี่ไม่ใช่โรงแรมม่านรูด ถ้านายไม่เชื่อฟังนะ ฉันฉีกอกนายกลางงานแน่" มีรักขู่พร้อมส่งสายตาอาฆาตราวกับจะกินเลือดกินเนื้อมาคาดโทษสำทับไว้

“อ้อ เหรอ กลัวตายละ” พรหมลิขิตลอยหน้ายอกย้อนอย่างไม่กลัวเกรง
“ไอ้พรมเช็ด!....”

“เอ้อ คุณมิลล์เจ้า ไปแต่งตัวเต๊อะ” จั่นเป็งมองซ้ายมองขวาเห็นท่าไม่ดีเลยรีบขัดขึ้น

"นะคนดีของปี้ เฮาไปแต่งตัวกันเต๊อะ เดี๋ยวไม่ทันเน่อ" จั่นเป็งปะเหลาะแกมเร่งเร้าหญิงสาว เพื่อแยกคู่กรณีให้ออกไปจากตรงนี้ พลางหันไปส่งยิ้มขอโทษขอโพยชายหนุ่ม ที่พยักหน้ารับน้อยๆ ให้พี่เลี้ยงสาวทำนองว่าอย่าใส่ใจ และนั่นยิ่งทำให้มีรักหงุดหงิดเพิ่มขึ้น

"ปี้จั่น ไปเข้าข้างไอ้พรมเช็ดเท้านี่ยะหยัง บ่หันเหรอ ว่าเขาว่าน้องเป็นนมบูด"

"ก็เพราะฉันพูดเรื่องจริงน่ะสิ ยายมิลล์นมแบน แก่จนป่านนี้ยังไม่เคยได้ใช้งาน นมแบนๆ ก็คงบูดหมดแล้ว" พรหมลิขิตพูดยั่วโมโหต่อ

"โธ่ คุณพรหมเจ้า ปี้ขอละ ฮู้ว่าบ่ชอบขี้หน้ากัน แต่อย่ามาวางมวยกันตอนนี้เลย เดี๋ยวงานบุญจะกลายเป็นงานบาปไปเปล่าๆ ปี้ขอละเน่อ" จั่นเป็งหันมาพูดขอร้องชายหนุ่ม ขณะน้องสาวยังฮึดฮัดไม่เลิก

"คุณมิลล์ก็เหมือนกัน ยะหยังเจอหน้าคุณพรหมเมื่อใด ต้องทะเลาะกับเปิ้นตลอด ทะเลาะกันตั้งแต่เป็นละอ่อนน้อยเรียนอนุบาลจนใหญ่เท่านี้แล้ว ยังบ่เลิกเขม่นกัน ไปๆ ตามปี้ไปแต่งตัวโวยๆ" จั่นเป็งดุเสียงเข้มจริงจังขึ้น พร้อมกับลากตัวมีรักให้ผละจากคู่ปรับขึ้นบันไดไปทั้งที่ไม่เต็มใจนัก

"แต่งจะไดก็บ่งามหรอกครับ ปี้จั่น คนบ่มีเนื้อมีหนัง ถึงพยายามแต่งจะไดก็บ่ชวนมอง" พรหมลิขิตตะโกนเย้ยหยันไล่ตามหลังมา

"ไอ้พรมเช็ดเท้า ไอ้ปากหมา รอจบงานแต่งพี่ป๊อบก่อนเถอะ ฉันจะบีบคอแกให้ตายคามือเลย" มีรักตะโกนด่าตอบ ขณะจั่นเป็งทั้งรั้งทั้งลากเธอออกห่าง โดยไม่ยอมให้เธอหันหน้าไป แต่เธอก็รู้ดีว่าชายหนุ่มทำสีหน้าอย่างไร

**********************************************************************

นิยายเรื่องที่ 2 ของ ชุดในห้วงรัก

"การบังเอิญ พบรัก กับใครสักคนนั้น มันไม่ใช่แค่เรื่องของพรหมลิขิตที่ขีดเส้นให้ใครคนหนึ่ง มีรัก กับใครอีกคน
แต่มันยังมีด้ายแดงของโชคชะตาที่ถักร้อยชีวิตของเขาและเธอให้ได้ สมรัก กัน...โดยไม่ได้คำนึงถึงแผนการของใครเลย"

“Love is our true destiny. We do not find the meaning of life by ourselves alone - we find it with another.”

...Thomas Merton