พราวพร่างบุปผาตระการ เล่ม 7 (เล่มจบ)

เขายินดีเป็นการใหญ่ มีหรือจะกล้าพูดอะไรมาก รีบเร่งเป่าตะเกียงดับ
ฟู่ถิงจวินจับหัวไหล่เขาไว้เพื่อทรงตัวแล้วนั่งคร่อมลงไปช้าๆ
ลมหายใจของจ้าวหลิงสะดุดขาดห้วง เขาประคองเอวของนางไว้ ตั้งท่าจะเริ่มขยับ
เรียวคิ้วงามของหญิงสาวกลับขมวดแน่น พูดเสียงค่อยๆ “ทะ...ท่านให้ข้าพักหายใจ...”
เขาโอบกอดนางไว้ในอ้อมแขนและจุมพิตนางอย่างอ่อนโยน
ตึงๆ
เสียงฝีเท้าถี่รัวรีบร้อนของเด็กน้อยพลันดังขึ้นนอกประตู
“ท่านพ่อๆ” เสียงประตูห้องนอนถูกเคาะดังปึงปัง “ข้าโยวโยวเอง ป้าถงบอกว่าท่านกลับมาเมื่อวานตอนกลางดึก ทำไมท่านพ่อไม่มาหาพวกเราล่ะเจ้าคะ” น้ำเสียงของนางฉายรอยเบิกบานใจที่กำลังจะได้พบบิดา
ฟู่ถิงจวินอดอุทานในใจไม่ได้ว่าแย่แล้ว ร่างที่อ่อนระทวยไปเมื่อครู่นี้แปรเปลี่ยนเป็นแข็งทื่อทันใด