ซูฮวา ยอดดวงใจอ๋องร้าย

"น้ำค้างเคลือบบุปผา ยังหนาวเหน็บน้อยกว่าหัวใจข้าในยามนี้" เสียงคร่ำครวญจากบุรุษที่มิเคยมอบใจให้สตรีใด บัดนี้เขากำลังคนึงหาใครบางคนที่จากไป ต่อหน้าต่อตาโดยที่มิอาจฉุดรั้งได้ "ข้าขอโทษ"

“ข้าจะไม่ทำร้ายคนของเจ้าข้าสัญญา กลับไปกับข้าเถอะนะซูฮวา ถอยออกมาจากตรงนั้นเถอะ”

“ข้ากับท่านอยู่กันคนละฝั่งตั้งแต่แรก ไยท่านมิตีเมืองให้แตกก่อนเราจะพบกัน เช่นนั้นแล้วข้าคงมิต้องทรมานเช่นนี้ ข้าเกลียดท่าน!! อ๋องเทียนหราน”

“ไม่เจ้ารักข้าและก็รักมากด้วย มิเช่นนั้นข้าคงมิมีชีวิตมายืนอยู่ตรงนี้ เจ้ามิได้ตั้งใจสังหารข้าเลยแม่แต่น้อย”

เทียนหรานเอ่ยพร้อมกับก้าวเข้าไปหาทีละน้อย แต่อีกฝ่ายก็ถอยหลังเช่นกัน เขาจึงต้องรีบชะงักเท้าลง

“อย่าถอยอีกข้าจะไม่เดินไป ขอร้องล่ะเดินมาหาข้าเถอะนะซูฮวา อย่าทำเช่นนี้เลย ข้ามิอาจทนเห็นเจ้าจากไปได้ ได้โปรดเดินมาหาข้า ข้ารักเจ้า รักเจ้า ข้ายอมแล้ว ข้ายอมทุกอย่างแล้ว ข้าจะไม่ทำศึกไม่เช่นฆ่าผู้ใดอีกแล้ว”

เทียนหรานเอ่ยพร้อมกับหยดน้ำตาที่มันไหลลงมา เขารู้แล้วว่ารักคนตรงหน้ามากเพียงใด ความผูกพันธ์เพียงสิบวันมันมากมายราวสิบปี จนเขามิอาจทนเห็นอีกฝ่ายจากไปได้ เขาเข้าใจแล้วว่านัยน์ตาแดงก่ำของซูฮวานั้นมันมาจากความเจ็บปวดมากเพียงใด

เขาพร้อมที่จะละทิ้งทุกอย่างแม้ต้องผิดใจกับผู้ที่มีอำนาจมากกว่าก็เถอะ แต่สิ่งเดียวตอนนี้คือเขามิอาจเห็นคนที่รักจบชีวิตลงต่อหน้าได้ ซูฮวายิ้มเยาะออกมา นัยน์ตานั้นมิได้ซาบซึ้งแม้แต่น้อย

“ถือว่าเป็นเรื่องดีสำหรับข้าอ๋องเทียนหราน แต่มันช้าไปแล้วที่จะให้ข้าเชื่อคนเช่นท่าน หากท่านรักข้าจริง ก็จงอยู่กับความทุกข์ที่ท่านเป็นคนสร้างมันขึ้นมาเถอะ”

ซูฮวาเอ่ยเพียงเท่านั้นนางยกยิ้มส่งให้อ๋องเทียนหราน ก่อนจะทิ้งตัวลงไปด้านหลังท่ามกลางสายตาของทุกคน แม้จะมีเสียงร้องห้ามแต่ก็ช้าเกินไปเสียแล้ว