บนบานสานรัก ชุลมุนหัวใจ

“เมื่อวานเธอหายหัวไปไหน ทำไมไม่ไปตามนัดฮะ!” กรี๊ดดดดด!!~ พูดเฉยๆ ก็ได้โว้ย~ ทำไมต้องก้มหน้ามาซะจมูกโด่งๆ ของนายจะทิ่มจมูกแบนๆ ของฉันอยู่แล้วเนี่ย ฉันชักจะยั้วะนายหน่อยๆ แล้วนะชีโร่!!
“ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ ไม่งั้นฉันจะร้องให้คนช่วยจริงๆ ด้วย!”
“ไหนเธอลองหาเหตุผลดีๆ มาสักข้อสิ ว่าทำไมฉันจะต้องทำตามที่เธอบอกด้วย” หน็อย~ ยอกย้อนนักนะ นี่กล้าเลียนแบบเสียงฉันเชียวเรอะ!!
“ว่าไง ทำไมไม่ไปตามนัด บอกมาซะดีๆ”
“ไม่บอกมีอะไรไหม นายบังคับฉันไม่ได้อีกต่อไปแล้วชีโร่ ชาตินี้ทั้งชาติฉันจะไม่มีวันพูดกับนายอีกแน่ ฉันโป้งนายแล้ว”
“ว่าไงนะ!”
“นายก็ได้ยินแล้วนี่ ฉันจะไม่มีวันพูดกับนายอีกเป็นอันขาด นายไม่มีวันมาทำให้ฉันอ้าปากพูดกับนายได้อีกแล้วล่ะ”
“งั้นดี...ฉันจะทำให้เธออ้าปากพูดกับฉัน ด้วยปากของฉันนี่แหละ!!”
“อ๊ากกกก!! นายมันคนนิสัยไม่ดะ...อุ๊บ!” ยังไม่ทันจบประโยคริมฝีปากฉันก็ถูกครอบครองโดยชีโร่ จูบครั้งนี้ของฉันมันช่างร้อนแรงดั่งไฟ. ที่พร้อมจะผลาญเผาร่างฉันทั้งชีวิตยังไงยังงั้น
ยิ่งฉันพยายามจะขัดขืนมากเท่าไหร่รสจูบก็เพิ่มทวีคูณความรุนแรงและร้อนรุ่มมากขึ้นเป็นสองเท่า ฉันรู้สึกได้ถึงความโกรธที่เขากำลังถ่ายถอดมาให้ฉันจากรสจูบ มันช่างเป็นความโกรธที่ฉันไม่สามารถหยุดเขาได้เลย ฉันจะไม่มีวันลืม...จะไม่มีวันลืมจูบในครั้งนี้เลยตลอดชีวิต ไม่สิ! ถึงตายก็จะไม่มีวันลืม