ดวงใจจำนน

เขามีเธอเพราะอยาก แต่เธออยู่กับเขาเพราะรัก รักทั้งๆที่รู้ว่าไม่มีความสำคัญใดๆ จนเมื่อเธอท้องแล้วเขาบอกให้ไปทำแท้ง ความรักทั้งหมดที่มีให้เขาเธอจึงหอบมันคืนกลับมาเพื่อลูกเพียงคนเดียว
เพราะพ่อเสีย และแม่แต่งงานใหม่ นภิศาจึงถูกแม่นำมาฝากกับเจ้านายเก่าในตอนที่เธอเริ่มเข้าเรียนมหาวิทยาลัย เพราะกลัวปัญหาพ่อเลี้ยงลูกเลี้ยง
แต่เธอกลับต้องมาเป็นเด็กเลี้ยงของลูกชายเจ้าของบ้านตั้งแต่ที่ยังเรียนไม่จบ จนกระทั้งทำงาน ความสัมพันธ์ไม่ต่างจากเมียบำเรอ เมื่อเธอท้องเขาก็ให้ไปทำแท้ง
แม้จะรักเขาแค่ไหน เธอก็ทนทำร้ายลูกอีกเป็นครั้งที่สองไม่ได้แล้ว หนทางเดียวที่เธอจะหลุดพ้นจากพันธะที่ไร้ใจ และเพื่อการรักษาชีวิตลูกไว้ คือการหนีไปให้ไกลจากคนใจร้ายที่เธอรัก



เกื้อกูล ประชาวงศ์ (36) นักธุรกิจหนุ่มผู้ไร้พันธะ
นภิศา เพียงกานต์ (26) หญิงสาวที่เป็นเด็กในอุปการะของคุณพรประภา มารดาของเกื้อกูล

ตัวอย่าง
“พรุ่งนี้เตรียมตัวด้วย จะพาไปแจ้งเกิดลูกและพาไปจดทะเบียนสมรส”
“จะไปแจ้งเกิดลูก แต่จะไม่ไปจดทะเบียนสมรส”
“ทำไม”
"นัทจะไม่จดทะเบียนสมรสกับคุณเกื้อ เพราะถ้านัดมีคนใหม่ ผู้ชายคนใหม่ของนัทจะต้องไม่ใช่ชู้"
"นภิศา!"
เขาเรียกชื่อนภิศาเสียงดัง จนลูกน้อยที่กำลังนอนหลับอยู่ตรงหน้าเธอสะดุ้งงอแง หญิงสาวรีบคว้าเอาลูกขึ้นมานอนที่ตัก พยายามตบก้นให้เขาสงบ แต่คนเป็นพ่อก็ยังไม่ยอมหยุดเสียงดังเสียที
"เธอกล้าพูดถึงการมีผู้ชายคนอื่นทั้งที่ฉันยืนอยู่ตรงนี้งั้นเหรอ กล้าพูดถึงชู้ต่อหน้าผัวเลยงั้นเหรอ"
"คุณเกื้อไม่ใช่ผัว"
"ถ้าไม่ใช่ แล้วไอ้เด็กที่มันร้องอุแว้ๆ นั่นใครเป็นคนทำ ไม่ใช่ฉันหรอกเหรอที่เป็นคนยัดเข้าไป"
"หยาบคาย"
"รับไม่ได้หรือไง อย่ามาทำดัดจริต เธอกับฉันเราทำกันมากี่ปี พอจะมีชู้แล้วก็คิดจะเฉดหัวส่งผัวอย่างฉันเหรอ ฝันไปเถอะ"
"คุณเกื้อนั่นแหละที่ฝันไป นัทจะไม่ยอมกลับไปเป็นแค่เมียบำเรอให้คุณอีกแล้ว นอกจากความเป็นพ่อเป็นแม่ของน้องกานต์ในทางกฎหมาย เราก็ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันอีก"
"ไม่เกี่ยวได้ยังไงเธอเป็นเมียฉันนะนัท เด็กที่นอนร้องไห้อยู่นั่นก็ลูกฉัน"
"แต่คุณเกื้อไม่อยากได้ จำไม่ได้หรือไงว่าเป็นคนสั่งให้นัทไปทำแท้ง"