ยามเช้า

สวัสดีค่ะ

เรื่องสั้นเรื่องนี้เกิดจากความทรงจำสมัยวัยกระเตาะค่ะ ตอนนั้นต้องนั่งรถไฟฟ้าไปลงสถานีสยามทุกวันเสาร์เพื่อไปเรียนพิเศษ จำได้ว่าตอนนั้นเรียนฟิสิกส์เพราะอยากเข้าคณะวิศวะ ส่วนวิชาอื่นไม่เรียนเลยค่ะ
มั่นใจ? ไม่ใช่ พ่อให้งบมาเรียนแค่นี้ 5555

สยามเป็นสถานีที่คนเยอะมาก ๆ และเราจะได้เห็นเด็ก ๆ วัยรุ่นเยอะเป็นพิเศษ ยังมีวัยทำงานแต่งตัวสวย ๆ เดินสวนกันไปมาเพลินตาเจริญใจมาก ๆ แต่ก่อนไม่มีโทรศัพท์มือถือเนอะ (แหม...อย่าเดาอายุนะคะ)
ความเพลิดเพลินของเราก็มีแค่ใส่ใจคนรอบข้าง เรียกอีกอย่างว่าเสือก >< เลยยังจำภาพบรรยากาศของสถานีสยามได้จนถึงทุกวันนี้

ก่อนหน้านี้เคยคิดว่าอยากเขียนนิยายที่มีตัวเอกเป็นพนักงานรักษาความปลอดภัยสักเรื่อง แรงบันดาลใจมาจาก ยามใต้ตึกที่ทำงานหล่อมากค่ะ

หล่อแบบ...ต้องแกะสติกเกอร์ที่บัตรพนักงานออก แล้วเดินลงมาวัดอุณหภูมิอีกรอบอะค่ะ เสียงนุ่มมาก "ขออนุญาตนะครับ" แล้วเอาที่วัดไข้มายิงหน้าผากเราอ่า เหมือนเขายิงตรงหัวใจไปด้วยเลยค่า

อยากบอกพี่เขาว่า "ถ้าวัดที่หน้าผากไม่มีไข้ ลองวัดตรงหัวใจไหม เผื่อจะได้คู่" แต่ไม่กล้าค่ะ //สามีแกว่งเท้ารอ
หยอก ๆ ลงมาวนวัดไข้เป็นเพื่อนน้องธุรการเฉย ๆ แฮร่

แล้วไม่ถึงสัปดาห์พี่ยามคนนั้นก็หายสาบสูญไปค่ะ TT ตอนแรกคิดว่าเขาวนไปอยู่ตึกอื่น แต่น้องธุรการชวนไปเดินวนหาก็ไม่เจอ เลยมานั่งคิดสนุก ๆ กับเพื่อน ๆ ว่า เขาอาจจะเป็นเจ้าของบริษัทรักษาความปลอดภัย ปลอมตัวมาสังเกตการณ์ลูกน้อง หรือคนไม่พอเลยแต่งตัวเป็นยามมาเข้าเวรแทนก็ได้นะ เพราะหน้าตา ออร่า หุ่นล่ำ ๆ คือหล่อมากจริง ๆ

เพื่อนกลอกตาแล้วบอกว่า มึงไปเขียนนิยายไป๊ พอน้องบาสมาชวนเขียนเรื่องสั้นในโครงการปากกาปฤศนา เลยได้โอกาสเอาเรื่องที่เคยคิดเล่น ๆ มาเรียบเรียงเป็นเรื่องราวให้ทุกคนได้อ่านกันค่ะ ^^

ยามเช้าเป็นเรื่องสั้นที่เคยลงขายรวมเล่มในโพรเจกต์ รักเกิดบนรถไฟฟ้า ของสำนักพิมพ์หลวยสู เมื่อปี 2021
ตอนนี้ต้นฉบับหมดสัญญาแล้ว เนเน่เลยเอามาลงให้โหลดฟรี เป็นของขวัญที่รักกันมาเนิ่นนาน เป็นเรื่องสั้นน่ารัก ๆ ที่ไม่ได้หวือหวา แต่เราได้อาจพบใครสักคนบนรถไฟฟ้า ที่จะสานต่อความทรงจำที่สวยงามไปด้วยกัน


ด้วยรักและรถไฟฟ้าแน่น ๆ ในยามเช้า
เนเน่จัง
มีนาคม 2566