อันหนิง ยอดหญิงแห่งตงหลาง

ฉีอันหนิง บุตรีของท่านเจ้าเมืองตงหลางที่ผู้ใดต่างก็ขนานนามให้นางว่าเก่งเกินสตรี เพราะไม่ว่าจะบุ๊นหรือบู๊นางก็เชี่ยวชาญไปเสียหมด จนวันหนึ่งความเฉลียวฉลาดและความเก่งกาจของนางไปเตะตาพี่ชายใหญ่ของสหายสนิทเข้าอย่างจัง เขานั้นทำงานให้กับหน่วยพิเศษและคอยจัดการผู้กระทำผิดอย่างลับๆ...

โปรย...
“อุ๊ย!!!” ฉีอันหนิงอุทานออกมาเมื่อมือเล็กของนางชนกับมือที่ใหญ่กว่าของเด็กชายตรงหน้า

“ข้าขออภัยแม่นางน้อย แต่ปิ่นหยกชิ้นนี้ข้าอยากจะซื้อไปฝากผู้เป็นน้องสาวของข้า” ซ่งมู่เฉินเอ่ยออกมาพลางมองไปที่ใบหน้าเล็กของเด็กหญิงตรงหน้า

“ข้าก็ขออภัยท่านเช่นกัน แต่ปิ่นหยกชิ้นนี้ข้าอยากได้ไปให้ท่านแม่ของข้าเป็นของขวัญวันเกิด นางจะได้มีความสุข”

ฉีอันหนิงมิได้ยอมแพ้ นางคิดว่าตนเองมาก่อน นางมองใบหน้าหล่อเหลาของเด็กหนุ่มตรงหน้าที่มองดูด้วยตาก็คาดเดาได้ว่าอายุน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกับผู้เป็นพี่ชายใหญ่ของนาง เพราะเขาตัวโตราวกับเป็นบุรุษหนุ่มแล้วอย่างไรอย่างนั้น

“แต่ข้ายื่นมือจะไปหยิบมันมาก่อนที่มือเล็กๆ ของเจ้าจะยื่นไปจับมันอีกนะแม่นางน้อย”

ซ่งมู่เฉินเองก็มิยอมแพ้เช่นกัน เขามิได้อยากได้ปิ่นหยกชิ้นนี้จนนึกอยากแกล้งเด็กน้อยตรงหน้า แต่ว่าเขาอยากจะสั่งสอนให้นางรู้จักยอมแพ้กับสิ่งที่ต้องยื้อแย่งกันเช่นนี้ เพราะหากภายภาคหน้านางไปเจอผู้อื่นที่มิใช่เขา ก็หาใช่ว่าบุรุษเหล่านั้นจะยอมอ่อนข้อให้นางเช่นกัน

“ผู้ใดเป็นพยานให้ท่านได้หรือไม่ ข้ามีพยานที่อยู่ด้านหลังของข้าถึงสองคนว่าข้าจะหยิบปิ่นหยกชิ้นนี้ แล้วท่านล่ะมีหรือไม่”

ฉีอันหนิงมิยอมแพ้ นางมิใช่ว่าอยากจะได้ปิ่นหยกชิ้นนี้จนอยากมีเรื่องมีราว แต่ทว่านางกลับอยากจะสั่งสอนเด็กหนุ่มตรงหน้าให้รู้จักอ่อนข้อให้แก่สตรี เหตุใดเขาจึงต้องมายื้อแย่งปิ่นหยกชิ้นเดียวกันกับเด็กเช่นนางด้วยเล่า ร้านนี้ยังมีปิ่นหยกอีกมากมายแต่เขากลับยืนกรานจะซื้อมันให้ได้

ซ่งมู่เฉินถึงกับรู้สึกทึ่งในเด็กหญิงตรงหน้ากับการกล่าวถึงพยานของนาง หากเป็นเด็กบางคนคงมิมีผู้ใดมายืนถกเถียงกับเขาเช่นนี้ แต่นางกลับมิได้หวั่นเกรงและมีความมั่นอกมั่นใจว่าปิ่นหยกชิ้นนี้นางเป็นผู้พบเจอมันก่อนเขา แต่เมื่อสักครู่ยามที่เขาเดินเข้ามาจะหยิบหยกชิ้นนี้กลับมิได้มีผู้ใดมองเห็น เขาจึงมิสามารถมองหาพยานได้

“หากถามหาพยานนั้นข้าคงจะต้องยอมแพ้แม่นางน้อยแล้วล่ะ เพราะข้ากับเพื่อนเดินกันอยู่คนละทาง แต่แม่นางน้อยกลับมีผู้ติดตามถึงสองคน”

เด็กหญิงฉีกยิ้มออกมา ในที่สุดเขาก็ยอมแพ้เพราะเขามิได้มีพยาน ผู้ที่มองเห็นเหตุการณ์ว่าเขาจะซื้อปิ่นหยกชิ้นนี้เช่นเดียวกับนาง ปิ่นหยกถูกส่งให้กับฉีอันหนิง นางฉีกยิ้มออกมาก่อนที่จะคำนับเขาและรับปิ่นหยกชิ้นนั้นไปถือเอาไว้

“ขอบคุณเจ้าค่ะ ข้าขอตัวก่อน” ฉีอันหนิงเอ่ยก่อนเดินไปจ่ายเงินให้เถ้าแก่ และเดินออกจากร้านหยกอวี้หรูไป