แสนเสน่หาจอมเถื่อน

“นี่คุณจะดูถูกฉันมากเกินไปแล้วนะคะคุณโรม! และอีกอย่างฉันจะให้ใครพาไปมันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับคุณเลยสักนิด! หรือคุณลืมไปแล้วเหรอคะว่าเราสองคนอยู่ด้วยกันภายใต้เงื่อนไขแบบไหน!” คราวนี้เลยเป็นทีของรุ่งทิวาบ้างที่ทนไม่ไหวจริงๆ เลยต้องเอ่ยถามกลับออกไปพร้อมกับจ้องมองกันด้วยสายตาเย็นชา
“ผมไม่ลืม! แต่คุณเองก็ไม่มีสิทธิ์มาหักหน้าผมแบบนี้เหมือนกัน! คนอื่นเขารู้ว่าเราสองคนเป็นสามีภรรยากัน แล้วจู่ๆ ถ้าเกิดมีคนเห็นคุณไปฝากท้องกับผู้ชายอื่นผมจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน!!”
“ก็เอามันวางไว้ที่เดิมที่มันเคยอยู่นั่นแหละค่ะ! ทีตอนที่คุณโกหกฉันว่าไปทำงาน แต่จริงๆ แล้วพายัยปลาไปเที่ยวฉันยังทนได้เลย ถ้าคนอื่นเห็นคุณอยู่กับคนอื่น ฉันควรต้องเอาหน้าไปไว้ที่ไหนดีละคะ” เธอก็แค่อยากจะขอแค่ให้เขาเห็นใจกันบ้าง แค่รอจนครบกำหนดมันยากเย็นนักหรือไง เขาถึงได้ปั่นทอนจิตใจกันครั้งแล้วครั้งเล่าไม่ยอมหยุดหย่อนเอาอย่างนี้
“รุ่งทิวา!”
“ฉันจะไปฝากท้องกับคุณเปรม และจะบอกกับคุณหมอว่าพ่อของเด็กตายไปแล้วก็แล้วกันนะคะ จะได้ไม่มีเรื่องเสื่อมเสียมาถึงคุณ!” รุ่งทิวาว่าจบก็ต้องหวีดเสียงร้อง เมื่อร่างถูกกระชากอย่างแรง จนร่างเธอแนบชิดเข้ากับร่างกำยำของคนใจร้าย ที่กำลังจ้องมองกันอย่างโกรธจัด