ดอกไม้ราตรี

"เลิกนั่งตีหน้าเศร้าได้แล้ว เขาหายไปตั้งหนึ่งเดือนคงเขี่ยแกทิ้งแล้ว" เสียพิศราดังขึ้น ทำให้รังรองหลุดจากภวังค์ความคิดแล้วหันไปมองหน้าหล่อน

เธอได้แค่มองหน้าพิศราผ่านม่านน้ำตาที่เอ่อคลอและไม่ได้เอื้อนเอ่ยอะไรออกไป สองมือยังกุมกันไว้แน่น หัวใจยังคงห่อเหี่ยวเหมือนคนหมดอาลัยตายอยาก

"รู้เอาไว้นะว่าผู้หญิงขายบริการอย่างแกไม่มีสิทธิ์ไปคาดหวังให้ใครเขามาจริงจัง ไม่มีผู้ชายคนไหนคิดสั้นคว้าผู้หญิงแบบนี้ไปเป็นเมียหรอก อย่างมากก็เป็นได้แค่นางบำเรอ พอเขาเบื่อก็แค่เขี่ยทิ้ง เลิกตีหน้าเศร้าแล้วก็ลงไปรับแขกได้แล้ว!"

คำพูดของพิศรากระแทกเข้ามากลางหัวใจของรังรองอย่างจัง เจ็บปวดยิ่งนักกับคำพูดเมื่อครู่ หากไม่ใช่เพราะหล่อนป่านนี้เธอคงมีชีวิตที่ดีไปนานแล้ว

ขายตัวแล้วอย่างไร ที่ผ่านมาเธอก็เอาตัวรอดมาได้ทุกครั้ง จะมีก็แต่เขาคนนั้นที่ได้สิ่งมีค่าของเธอไป

"คุณพิศเลิกพูดจาแบบนี้กับรินสักทีเถอะค่ะ แล้วก็เลิกบังคับรินสักที รินไม่อยากทำแบบนี้อีกแล้ว!"

"แกกล้าขึ้นเสียกันฉันงั้นเหรอ"

"รินไม่ได้ขึ้นเสียง รินก็แค่เรียกร้องในสิ่งที่ตัวเองควรได้รับ คุณพิศรู้ไว้นะคะว่ายังไงรินก็ไม่มีวันอยู่ที่นี่ไปจนตาย" เธอกัดฟันพูดกับพิศราและหวังว่าหล่อนจะเห็นใจกันสักครั้ง และรับฟังในสิ่งที่เธอพูด

"แกคิดเหรอว่าแกจะได้ออกไปง่ายๆ ถ้าไม่เป็นศพออกไปเหมือนแม่แก" ไม่ว่าเปล่าพิศราปลีเข้ามาจิกทึ้งเส้นผมของรังรองอย่างแรง จนศีรษะโน้มไปตามแรง

"คุณพิศ...รินเจ็บ"

"ก็กูทำให้มึงเจ็บไง จะได้ไม่ปากกล้าขาแข็งอีก"

***

"รู้ไหมฉันตามหาเธอตลอดหกปี ฉันอยากเจอเธอแทบตายแต่ก็ไม่รู้ไปอยู่ไหน ฉันรักเธอมากนะริน รู้สึกรักตั้งตอนไหนไม่รู้ รู้อีกทีฉันก็ทำใจไม่ได้แล้วตอนที่เธอหายไป ที่ฉันหายไปหนึ่งเดือนฉันไม่เคยลืมเธอเลย แต่ฉันมีธุระสำคัญที่ต้องทำ เมื่อเคลียร์ทุกอย่างเสร็จฉันตั้งใจจะมาหาเธอแต่สุดท้ายก็ไม่ได้เจอ ใจฉันแทบแตกสลายตอนที่ได้ยินพิศราบอกว่าเธอหนีไป"

วิศรุตพูดทั้งน้ำตาพลางกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้นอีก "ฉันรักเธอนะริน ได้ยินที่ฉันพูดไหม"

"อย่ามารักรินเลยค่ะรินไม่คู่ควรกับคุณสักนิด"

"ทำไมเธอคิดแบบนั้น"

"คุณอย่าลืมสิว่ารินเคยเป็นอะไรมาก่อน"

"ฉันไม่สนเรื่องนั้น และเธอเองก็ไม่ได้เป็นแบบนั้นจริงๆ สักหน่อย เพราะยังไงเธอกับฉันก็ต่างคนต่างรู้อยู่แก่ใจ ฉันเป็นคนแรกของเธอไม่ใช่หรือไง"

"แต่คุณอย่างลืมสิว่าคุณเคยมองรินเป็นผู้หญิงอย่างว่า แล้วคุณจะมาสนใจรินอีกทำไม"

***

หากไม่นับสารภีเธอคิดว่าตัวเองอยู่ตัวคนเดียวมาตลอด อยู่มาวันหนึ่งคนที่คิดว่าจะไม่ได้เจอกันตลอดชีวิตโลกกลับเหวี่ยงให้พบเจออีกครั้ง ทว่ามันไม่ได้สวยงามอย่างที่ใจเธอคิดเอาไว้ และความจริงทุกอย่างก็ปรากฏออกมาอย่างชัดเจน "คนทรยศ!"