ชั่งหัวมันเถอะ

“คุณตา คุณยายขา เพื่อน ๆ ชอบว่าแก้ว ว่าแก้วสวมแต่เสื้อผ้าเก่า ๆ ใส่แล้วใส่เล่า เหมือนลูกขอทาน รองเท้าก็ไม่มี แต่ละชุดราวกับเก็บมาจากข้างถนน”
ยายผ่อนมองไปที่ตาผิวแล้วพูดว่า “ชั่งหัวมันเถอะ” แล้วยายผ่อนก็นั่งนิ่งไม่พูดอะไรอีก ส่วนตาผิวสบตายายผ่อนแล้วก็หันหน้าเดินเข้าไปในไร่พร้อมกับกระสอบใบใหญ่
วันรุ่งขึ้นยายผ่อนพาเด็กหญิงแก้วตาไปตลาด ไปซื้อเสื้อผ้าใหม่ ซื้อรองเท้า ถุงเท้า และกระเป๋าใส่หนังสือเรียน ทุกอย่างใหม่หมด ทำให้เพื่อน ๆ พากันมองอย่างอิจฉา และต่อจากวันนั้นไม่ว่าแก้วตาจะมาปรับทุกข์ หรือบ่นอะไรกับตาผิวและยายผ่อน ตาผิวกับยายผ่อนก็จะพูดอยู่คำเดียวว่า “ชั่งหัวมันเถอะ” พร้อมกับทุก ๆ ปัญหาของเด็กหญิงแก้วตา ก็ถูกแก้และขจัดไปได้ด้วยคำว่า ชั่งหัวมันเถอะ ของตาผิวและยายผ่อนทุกครั้งไป