รสรักราชบุตรเขยกักขฬะ

“หากเจ็บก็ลงม้า แล้วขึ้นมานั่งกับข้า”
เฉียนเฟยหลงหันมามองฮูหยินของตนอย่างห่วงนาง แต่เมื่อพบว่านางบังคับม้าได้ดี เขาก็เบาใจลง ที่เขาโมโหจนไม่อาจพูดคำใดออกมาได้ ก็เพราะว่ารถม้าของภรรยาที่เขาตั้งใจสร้างให้ นางกลับให้เจ้าบุรุษหัวทองนั่นได้นั่งกลับไป เขาที่เจ็บทั้งตัวและหัวใจกลับไม่กล้าเปิดปากพูด ได้แต่กำหมัดแน่น
“เฉียนเฟยหลง !” เฉาเยว่ซินเรียกเขาด้วยเสียงที่ดุ “เป็นใบ้หรืออย่างไร”
“ข้าไม่ได้บ้าใบ้สักหน่อย”
“ได้”
เฉาเยว่ซินเข้าใจว่าอีกฝ่ายทำตัวเสมือนเด็กไม่รู้จักแยกแยะ สวามีนางที่ชนะศึกมาทุกสมรภูมิ กลับต้องเสมอเท่ากับฟราบริโอ้ที่เป็นชาวต่างแดน คงรู้สึกเสียหน้ามิน้อย นางจึงได้แต่ปล่อยให้เขาจมอยู่กับตัวเองไปจนกว่าทุกอย่างจะดีขึ้น
“งั้นข้ากลับจวนก่อน เจ้าก็รีบตามมาล่ะ”
เฉียนเฟยหลงยังไม่ทันได้สวนคำใดกลับให้นางรับรู้ถึงความน้อยเนื้อต่ำใจของตนเอง กลับต้องอ้าปากค้างกับอากาศแทน เมื่อฮูหยินของเขาลงแส้กับอาชาให้ควบเร็วขึ้นราวกับม้าเร็วของเหล่าองครักษ์ นางนำหน้าเขาไปฝุ่นตลบพร้อมกับผู้ติดตามที่เป็นอดีตนางกำนัลแต่กลับบังคับม้าอย่างชำนาญราวกับจอมยุทธ์
“ท่านรองแม่ทัพ หากไม่ไหว ขึ้นม้าตัวเดียวกับข้าก็ได้” เป็นขุนพลของเขาที่ออกปาก เพราะแอบเห็นสีหน้าของเฉียนเฟยหลงที่ซีดลงทุกขณะ
“ไม่” เขาปฏิเสธ “หากข้าเหยียบถึงธรณีของจวนแล้ว พวกเจ้าก็จงตะโกนร้องเรียกหมอให้ดังสุดเสียง ผู้ใดเสียงเบาหวิว จะโดนคาดโทษหนัก”
เฉียนเฟยหลงสั่งเสียงเข้มก่อนจะเร่งฝีเท้าของอาชาตนเองให้วิ่งเร็วขึ้นอีกนิด แม้มันจะทำความเร็วไม่ได้เสมือนยามปกติ แต่มันก็เร็วมากพอที่จะกลับมาถึงจวนได้ก่อนพลบค่ำ สามขุนพลข้างกายเขาทำตามที่รองแม่ทัพสั่งอย่างเคร่งครัด เมื่อมาถึงหน้าจวนก็ตะโกนเรียกบ่าวไพร่ให้รีบออกมาแบกหามเฉียนเฟยหลงที่แสร้งหลับหมดสติไปหน้าจวน เพื่อเรียกร้องความสนใจกับฮูหยิน