นิทานดารา

จากเด็กสาวขี้กลัวที่ไม่กล้าแม้แต่จะเปลี่ยนร้านข้าวในโรงอาหาร การพบกับเขาเพียงครั้งเดียวในคืนนั้น เปลี่ยนเธอไปตลอดกาล

...................
ปาลินลุกขึ้นเทเครื่องดื่มของเอลที่โคนต้นไม้ จากนั้นไปหยิบน้ำดื่มจากล็อบบีกลับมาให้เขา เอลกำลังนอนราบสบายบนหาด มือทั้งสองรองท้ายทอย ห่มผ้าขนหนูชายหาด เขาทอดสายตาไปยังเวิ้งฟ้ากว้าง ปาลินจึงแหงนหน้ามองตาม เห็นจุดเล็กๆ พริบพราวระบายบนแผ่นฟ้า เธอไม่เคยสังเกตเห็นดาวเหล่านี้เมื่อดวงจันทร์สุกสกาว ดวงดาวคืนไหนในชีวิตเธอไม่เคยสวยเหมือนดาวคืนนี้

ปาลินนั่งลงข้างเอล ตาเขายังจับจ้องท้องฟ้า

“พอดวงจันทร์คล้อยลง ดวงดาวก็กลับมา”

“พวกเขาไม่ได้กลับมา” น้ำเสียงเอลเรียบรื่น “พวกเขาไม่เคยไปไหน เราต่างหากที่หลงแสงจันทร์ สุดท้าย เป็นดาวดวงเล็กๆ พวกนี้แหละที่จะนำทางเรา...กลับบ้าน”

ปาลินยิ้มมองดาว เงียบฟังเสียงหัวใจตัวเองเต้น เธอค่อยๆ นับดาวทีละดวง อีกนานกว่าจะเช้า อาจจะนับได้เป็นพันๆ แต่ไม่มีดาวดวงไหนสว่างเท่าดวงที่อยู่ข้างกาย เอลเหมือนมีไอแสงส่องประกายอยู่รอบตัวจริงๆ เขามอบความอบอุ่นให้เธอ

“คุณมาจากดวงดาวใช่ไหมเอล”

“ผมเป็นคน” เขาหัวเราะเบาๆ “ถ้าจะพูดให้ถูกตามหลักความจริง ผมมาจากป่าสนนะ”

ปาลินอมยิ้ม เมื่อนึกถึงทิวป่าสนเขียวสดบนภูเขาบ้านของเอล ตายังมองดาวบนฟ้า

“คุณคิดถึงบ้านไหม”

“คิดถึง คิดถึงทุกอย่างที่นั่น” คำตอบเขามีรอยยิ้ม

พอเอลพูดจบ ความเงียบก็เข้าครอบคลุมหาดทราย ปาลินรู้สึกสงบ ยิ่งเธอหายใจช้าลง ดวงดาวก็เหมือนจะยิ่งสุกสว่าง

เอลนอนหลับตามาได้สักพัก ลมหายใจเขาเบา ช้า เอลหลับไปเสียแล้ว...

ท่ามกลางความเงียบที่ไม่ได้ยินแม้แต่เสียงคลื่น ปาลินนั่งมองใบหน้าผ่อนคลายของผู้ชายแปลกหน้าที่เพิ่งพบกัน แต่เธอรู้สึกคุ้นเคยกับเขา เหมือนรู้จักกันมาเป็นร้อยปี เขาพิเศษ อาจจะพิเศษมากเกินไปด้วยซ้ำ

ปาลินเอาผ้าเช็ดตัวคลุมบ่า นั่งซบแขนที่วางอยู่บนชิงช้า ลมหายใจอ่อนล้าค่อยๆ เบาลง

แล้วหลับไป
_____________

ฉบับรูปเล่มจะมีสองเล่มแยก
แต่ฉบับอีบุ๊กจะรวมกันเป็นไฟล์เดียวนะคะ