ฝุ่นธุรีโยธิน

สมรภูมิรักในสนามรบของทหารพรามและหมอทหาร
ทุกครั้งที่ชายหนุ่มออกไปรบ เขามักจะมีนกกระดาษติดตัวไปด้วยเสมอ
และทุกๆ ครั้งที่รอดชีวิตกลับมาได้ เขาเองก็มันจะเก็บดอกหญ้ามาฝากคนตัวเล็กของเขาเช่นกัน

“คะ คุณรามครับ วะ วินง่วงแล้ว” เมธวินเอ่ยออกมาอย่างอยากลำบาก ดวงตากลมมองใบหน้าคมผ่านม่านน้ำตา เจ็บปวดเหลือเกิน เขาคงไม่ได้กลับไปอยู่บ้านตามที่พูดกับชายหนุ่มตรงหน้าไว้

“หลับเถอะนะคนดี ฮึก ฮือ พี่จะอยู่ตรงนี้กับวินไม่หนีไปไหน” เขาร้องไห้ตัวสั่นกอดร่างของเมธวินไว้แน่นไม่ยอมปล่อยพร้อมหัวใจที่แตกสลายไม่มีสิ้นดี

ดวงตาหวานหลับลงสนิทพร้อมลมหายใจที่ค่อยๆ อ่อนลง เมธวินคนนี้โชคดีเหลือเกินที่ได้เกิดมาเจอคนแบบคุณราม ต่อให้ขอบคุณอีกสักกี่พันครั้งก็คงไปพอ รักที่หาที่เปรียบไม่ได้ รักแรกและรักสุดท้ายในชีวิตของเมธวิน