พ่ายรักฮูหยินข้ามภพ

"ฮวาเอ๋อร์ลูกพ่อ เจ้าจงดูแลแม่ของเจ้าให้ดีๆ อย่าให้ชายใดเข้าใกล้แม่ของเจ้าได้โดยเด็ดขาดเข้าใจหรือไม่?" "เข้าใจเจ้าค่ะท่านพ่อฮวาเอ๋อร์จะดูแลท่านแม่ให้ดีๆ ตามที่ท่านพ่อบอกทุกอย่างเจ้าค่ะ" "ดีมากลูกพ่อ"

__________________________

“นั่นใคร?” โม่เยี่ยนหลงเอ่ยออกไปอย่างเสียงดังทำให้คนที่ถูกเรียกสะดุ้งตกใจแล้วหันไปหาเจ้าของเสียงทันที

“อุ๊ย! ท่านพ่อฮวาเอ๋อร์ตกใจหมดเลยเจ้าค่ะ”

“ฮวาเอ๋อร์เองหรอกหรือ? เจ้าออกมาทำอะไรลับๆ ล่อๆ ดึกๆ ดื่นๆ เช่นนี้ไยถึงไม่เข้านอนหื้ม”

“เอ่อ..ฮวาเอ๋อร์จะไปนอนกับท่านแม่เจ้าค่ะ”
โม่เยี่ยนหลงเดินเข้าไปใกล้บุตรสาวแล้วเอ่ยถามนางออกไปอีกครั้ง

“ทำไมต้องไปนอนกับนาง..แล้วนี่เจ้าใส่ชุดอะไรทำไมถึงดูแปลกยิ่งนัก”

“นี่คือชุดกระต่ายน้อยเจ้าค่ะท่านแม่เย็บให้ฮวาเอ๋อร์สวยหรือไม่เจ้าคะ” เด็กหญิงตัวน้อยยิ้มอย่างภูมิใจในชุดกระต่ายน้อยของนาง

“…..”

“ทำไมเจ้าต้องไปนอนกับนาง ทุกทีเจ้าก็นอนคนเดียวได้มิใช่รึ?”

“ฮวาเอ๋อร์อยากไปฟังท่านแม่เล่านิทานให้ฟังเจ้าค่ะ ท่านแม่เล่านิทานสนุกมาก” โม่เยี่ยนหลงย่อกายลงตรงหน้าบุตรสาวก่อนจะเอ่ยออกไปอีกครั้งว่า

“พ่อก็เล่านิทานให้เจ้าฟังได้ เจ้าอยากฟังเรื่องอะไรบอกพ่อสิพ่อจะเล่าให้ฟัง”

“ถ้าเช่นนั้นท่านพ่อเล่าเรื่องสโนว์ไวท์ให้ฮวาเอ๋อร์ฟังได้หรือไม่เจ้าคะ”

“สโนว์ไวท์?”

“หรือเรื่องเจ้าชายกบก็ได้เจ้าค่ะ”

“เจ้าชายกบ?” โม่เหยียนหลงได้แต่สงสัยว่านิทานชื่อแปลกๆ พวกนี้เป็นนิทานแคว้นใดทำไมเขาไม่เคยได้ยินหรือได้ฟังมาก่อน เมื่อเขาสงสัยจึงตัดสินใจเอ่ยถามบุตรสาวออกไปทันที

“เจ้าชายกบคืออะไร?”

เมื่อผู้เป็นบิดาเอ่ยถามนางจึงรีบตอบออกไปอย่างไม่รอช้า

“เจ้าชายกบก็คือเจ้าชายรูปงามที่ถูกคนใจร้ายสาปให้เป็นกบแล้วเจ้าหญิงก็เป็นผู้ถอนคำสาปให้เจ้าชายด้วยการจุมพิตที่ปาก..แบบนี้เจ้าค่ะ” โม่หลันฮวาเล่าพร้อมทำท่าประกอบให้บิดาดูโดยการนำปากน้อยๆ ของนางไปแตะที่ริมฝีปากของบิดาหนึ่งที โม่เยี่ยนหลงขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความสงสัยก่อนบุตรสาวจะเล่าต่อไปอีกครั้ง

“จากนั้นกบที่ถูกสาปก็กลายเป็นเจ้าชายรูปงามแล้วก็ได้แต่งงานกับเจ้าหญิงแสนสวย”

“มีนิทานเช่นนี้ด้วยหรือ? แปลกจริง!” โม่เยี่ยนหลงเอ่ยขึ้นด้วยความสงสัย

“มีเจ้าค่ะ ท่านแม่มีนิทานเล่าให้ฮวาเอ๋อร์ฟังเยอะมากเลยเจ้าค่ะท่านพ่อ ไม่เหมือนนิทานที่ท่านพ่อเล่าให้ฮวาเอ๋อร์ฟังมันมีแต่นักรบ และที่สำคัญท่านแม่เล่านิทานสนุกมากฮวาเอ๋อร์ชอบฟังมากเจ้าค่ะ”

“เช่นนั้นหรือ?”

“แล้วตกลงคืนนี้ท่านพ่อจะให้ฮวาเอ๋อร์ไปนอนกับท่านแม่ได้หรือไม่เจ้าคะ”

“อืม..ก็ได้เดี๋ยวพ่อเดินไปส่ง” โม่หลันฮวาแปลกใจที่ผู้เป็นบิดาเอ่ยเช่นนี้ เพราะปกติแล้วบิดาของนางจะไม่ไปใกล้เรือนเล็กที่มารดาอาศัยอยู่มิใช่หรือ? แต่ทำไมวันนี้ถึง..

“มันดึกแล้วงูเงี้ยวเขี้ยวขอมันเยอะเดี๋ยวเจ้าโดนงูกัด” โม่เยี่ยนหลงรีบเอ่ยขึ้นทันทีเมื่อเขาเห็นว่าบุตรสาวกำลังสงสัยในตัวเขาอยู่

“เจ้าค่ะ”

หลังจากนั้นโม่เยี่ยนหลงพาโม่หลันฮวาเดินไปส่งที่เรือนเล็ก เรือนที่เขาไม่เคยเดินผ่านมาเลยนับหลายปี แต่ตอนนี้มันดูแปลกตาไปมากไม่น่าเชื่อว่านางจะดูแลมันได้ดีถึงเพียงนี้

เมื่อส่งบุตรสาวถึงหน้าเรือนเขาก็ขอตัวกลับทันที ส่วนโม่หลันฮวาเมื่อเข้าไปในเรือนเล็กแล้วก็ขอให้มารดาเล่านิทานให้ฟังทันทีเช่นกัน พร้อมทั้งวิ่งเล่นไล่จับกันไปมากับมารดาอย่างสนุกสนาน เสียงหัวเราะอย่างมีความสุขจากการเล่าและฟังนิทานของสองแม่ลูกนั้นดังออกมาจากเรือนไม่ขาดสาย จนทำให้ผู้ที่แอบฟังและดูอยู่ที่บอกว่ากลับเรือนใหญ่ไปแล้วนั้นต้องเผลอยิ้มและหัวเราะตามออกมาไม่ได้ นางเล่านิทานสนุกมากจริงๆ โดยเฉพาะบทโต้ตอบของเสือกับกระต่ายขณะวิ่งหยอกล้อไปมาซึ่งเขาฟังดูแล้วช่างน่าขบขันยิ่งนัก

“โอ้..เจ้ากระต่ายน้อยมาให้ข้าจับกินซะดีๆ ”

“เจ้าต้องจับข้าให้ได้ก่อนข้าถึงจะให้เจ้ากิน”

“เจ้าก็วิ่งช้าๆ หน่อยสิเจ้ากระต่าย”

“เจ้าก็วิ่งตามข้าให้ทันสิเจ้าเสือร้าย”

“ถ้าอย่างงั้นก็ระวังตัวให้ดีๆ ..นี่แน่ข้าจับเจ้าได้แล้ว ฮ่าๆ ๆ” โม่ลี่อินอุ้มโม่หลันฮวาขึ้นมาแล้วทำท่าจะกัดกิน

“โอ้ย! เจ้าเสือร้ายปล่อยข้านะปล่อยข้าๆ” โม่หลันฮวาที่ตอนนี้เป็นกระต่ายน้อยก็ทำตัวดิ้นไปดิ้นมาอยู่ในอ้อมแขนของมารดา

“ถ้าเจ้ายอมนอนข้าถึงจะยอมปล่อยเจ้าๆ”

“โอ้ย! ข้ายอมนอนแล้วปล่อยข้าๆ”

“คิกๆ ๆ / คิกๆ ๆ”



________________

ตอนปกติ 40 ตอน
ตอนพิเศษ 8 ตอน