แด่เธอผู้เป็นที่รัก

"ยังมีอะไรที่แย่กว่านี้ไหมนะ"
คุณหมอน้องใหม่ที่เพิ่งเรียนจบพึมพำกับตัวเองในขณะที่กำลังขึ้นไปดาดฟ้าของโรงพยาบาลแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ชานเมืองด้วยความเศร้าที่มีอยู่มะปรางจึงไม่ทันสังเกตว่ามีใครคนหนึ่งนั่งอยู่เก้าอี้ตรงหน้าเธอ
" นั่งด้วยกันมั้ยครับ"
หมอวินเอ่ยชวนตามมารยาท จากที่บรรยากาศเงียบงันอยู่แล้วก็ยิ่งเงียบงันขึ้นไปอีกไม่มีบทสนทนาใดๆ จากคุณหมอที่เพิ่งมาใหม่
" พี่ดูเศร้าๆนะ เป็นอะไรหรือเปล่า" วินได้แต่คิดในใจไม่กล้าถามออกไปเขาแอบมองดูใบหน้าที่สวยงามกลับไม่มีแม้แต่รอยยิ้ม
" ผมยินดีรับฟังนะ รับฟังทุกเรื่องที่พี่อยากเล่าเลย"
ในที่สุดความเงียบก็ถูกทำลายด้วยเสียงสะอื้นของมะปรางที่พยายามข่มอารมณ์นี้ไว้ไม่ได้
" ไม่ได้เป็นอะไรแล้วล่ะ" มะปรางเอ่ยออกไปพร้อมกับรอยยิ้มที่ฝ่ายตรงข้ามก็รู้ว่าเป็นรอยยิ้มที่ยังแฝงไปด้วยความเศร้าอยู่ภายใน

และแล้วเวลาก็ผ่านไป

20 นาที
.
.
30นาที
.
.
.
1ชั่วโมง
.
.
.
ในที่สุดมะปรางลุกออกจากตรงนั้นพร้อมรอยยิ้ม
" พี่เหมาะกับรอยยิ้มมากที่สุดเลยรู้ไหม" ขอให้พี่มีแต่รอยยิ้ม วินพูดตามหลังของมะปราง