ใต้ฟ้าเหนือนที

เธอต้องการผู้ชายสักคนที่มีอิทธิพลมากพอเพื่อปกป้องเธอ เขาต้องการผู้หญิงสักคนมาเป็นเมียเพื่อไปปั่นประสาทแม่ของเขา
———————————————————————
“ถ้ายังสร้างปัญหาไม่เลิกคราวนี้ฉันจะตัดหางปล่อยวัดจริงๆ แล้วนะ” ร่างสูงใหญ่พูดข่มขวัญเสียจนน่ากลัว แต่ให้ตายเถอะ เธอไม่กลัวหรอกโว้ยยย
“ฉันสร้างปัญหาอะไร ปัญหาพวกนั้นมันวิ่งมาหาฉันเองต่างหาก”
“แต่เธอก็ต้องรู้หลบเป็นปีกรู้หลีกเป็นหางซะบ้าง ไม่ใช่ดับเครื่องชนมันทุกครั้งไป”
“แล้วยังไง ฉันจะทำอะไรมันก็ผิดไปทุกอย่างอยู่แล้วนี่ ทั้งผู้หญิงของคุณ ทั้งคนบ้านใหญ่ ไหนจะแม่คุณอีก…”
“อย่าลามปามถึงครอบครัวฉัน อย่าเอานิสัยเด็กบ้านแตกมาทำที่นี่” ร่างสูงกัดฟันกรอด
“บ้านแตกแล้วมันยังไง แล้วคุณมีสิทธิอะไรมาตัดสินการเลี้ยงดูของบ้านคนอื่น” เธอเองก็โมโหจนหน้ามืดเหมือนกัน
“บลู…อย่าทำให้ฉันรู้สึกว่าการเป็นลูกเมียน้อยมันทำให้เธอกลายเป็นเด็กก้าวร้าวเลยนะ”
“ฉันก็ไม่ได้อยากเป็นเด็กมารยาทงามเพื่อใครอยู่แล้ว! ตัวคุณมันดีนักรึไง คิดว่าตัวเองวิเศษวิโสมาจากไหนถึงมาวิพากษ์วิจารณ์ครอบครัวคนอื่นแบบนี้”
“หยุดเดี๋ยวนี้สโรชา ถ้าเธอยังไม่เลิกปากดี…”
“ฉันไม่หยุด! พอโดนพูดไม่ดีใส่บ้างก็โกรธเป็นหนิ แล้วฉันมันไม่มีความรู้สึกรึไง!” เธอตะคอกจนเสียงสั่นไปหมด ไม่รู้ว่ามันสั่นเพราะการตะเบ็งเสียง หรือเป็นเพราะก้อนความน้อยใจที่อัดอยู่ในอกก็สุดรู้
“เออ! ในเมื่อเก่งมากนัก ก็ไปเลย! ไปให้พ้นหน้าฉันแล้วไม่ต้องคลานกลับมาที่นี่อีก คราวนี้ต่อให้เธอซมซานมากราบตีนฉัน ฉันก็ไม่มีทางชายตาแลอีกแล้ว ไป!”
“ได้…ฉันไปแน่ แล้วจำใส่กะลาหัวของคุณไว้เลยนะ ต่อให้คุณมากราบตีนฉัน ฉันก็จะไม่เหลือบตามองแม้แต่นิดเดียว”
“เหอะ! ผู้หญิงอย่างเธอ…ไม่มีค่ามากพอให้เข่าของฉันแตะพื้นหรอกสโรชา”