เพียงทิวา ราตรี

คนที่นั่งเช็ดน้ำตาได้แต่เม้มปากหน้าตาหัวหูแดงเถือก ทั้งอายทั้งโมโหเขาจนแทบจะกรี๊ดได้ แต่...ทำเพียงนั่งเงียบๆ มองเขาทุกการขยับตัวเดินไปมา
“ใส่ไปก่อนหรือจะไม่ใส่อะไรก็ตามใจ” ชายหนุ่มบอกออกมาหน้าตาเฉย ตอนเดินถือเสื้อตัวโตๆ ของเขามาวางให้ตรงหน้า แล้วเดินหนีไปเปิดปิ่นโตที่เธอหิ้วมาฝาก
ทิ้งเธอไว้กับความกระอักกระอ่วน และครั่นเนื้อครั่นตัว หลังจากโดนผู้ชายจับเปลื้องผ้า แล้วก็ทำหน้าบึ้งตึงเย็นชาใส่ เหมือนไม่สนใจอยากมอง...เขาทำเมินใส่เธอ!
คนโดนเมินอ้าปากค้างน้อยๆ มองท่าทีเย็นชาแสนงอนของคนที่ปกติยิ้มให้เธอตาเชื่อมเหมือนคนบ้า แล้วก็ได้แต่หยิบเสื้อผ้าของเขาเดินหนี ไปแต่งตัวอยู่ในห้องน้ำ ทั้งอาการหน้าเห่อร้อนเพราะความอับอาย
“คนบ้า!” โดนเขาจับเปลื้องผ้าจนไม่อยากมองหน้ากัน สายตาสีหน้าแม้จะทำดุทำขรึม ทำเป็นมองเมินใส่เธออยู่ตอนนี้ แต่หล่อนทันเห็นว่าก่อนหน้านี้ เขาจ้องเนื้อตัวของเธอ เห็นหมดแล้ว...
คนโดนเขาจับเปลือยต่อหน้าแก้มร้อนแล้วร้อนอีก ดึงเสื้อตัวโตที่สวมใส่อยู่ออก แล้วหลุบสายตามองก้อนกลมๆ สองก้อนที่มีติดตัว นมน้อยๆ ที่เธอมี แม้ว่าจะกลมกลึงขาวผ่อง แต่เธอเห็นนมเห็นกล้ามของสามีตัวเองมาหลายครั้ง...เขาเป็นผู้ชายแท้ๆ แต่นมต้มเขาใหญ่โตกว่านมน้อยๆ ของเธอเสียอีก
คนตัวบางร่างเล็กนึกอับอาย อยากให้ตัวเองอวบอัดเซ็กซี่กว่านี้ขึ้นมาอีกสักหน่อย จะได้ไม่ต้องอายเวลาที่เขาเห็น มีเนื้อมีหนังเสียหน่อยจะได้น่าดู ไม่ใช่ผอมแห้งเนื้อน้อย ไม่อวบไม่อึ๋มไม่เย้ายวน...อ๊ะ แล้วนี่เธอจะอยากให้เขาเห็นว่าเธอเซ็กซี่อวบอึ๋มไปทำไมกันเล่า?!
“ตรี...แต่งตัวเสร็จหรือยัง ออกมากินข้าวด้วยกันสิ พี่ตักข้าวให้แล้ว” เสียงอ่อนโยนนุ่มนวลอย่างกับคนละคนกับก่อนหน้าจากด้านนอก ทำเอาคนที่ก้มหน้าก้มตามองนมกลมๆ เล็กๆ ที่มีติดหน้าอกของตัวเองใต้เสื้อผ้าของเขาถึงกับสะดุ้ง
หน้ายังเห่อร้อนไม่หาย ตกใจกับความคิดของตัวเอง แล้วยังตกใจกับน้ำเสียงนุ่มทุ้มอ่อนหวานที่มายืนรอเรียกเธออยู่หน้าประตู
อะไรกันเมื่อกี้ยังทำเย็นชาหน้าเข้ม ไม่อยากสนใจกันอยู่เลยแล้วนี่อยู่ๆ มาทำเสียงอ่อนเสียงอ้อนงอนง้อใส่
“ตรี...น้องตรี...”
“พี่...กินเถอะตรีไม่หิว” บอกออกไปแล้วข้างนอกเงียบ
“พี่รอนะครับ เสร็จแล้วก็ออกมากินด้วยกัน” คนตัวโตบอกขึ้น แล้วเดินไปนั่งรอเงียบๆ ยิ้มบางในหน้าสายตาขรึมๆ ดุๆ กับความหงุดหงิดหวงหึงที่มีก่อนหน้า เรื่องขุ่นข้องหมองใจหายวับไปกับตา ตอนเปิดปิ่นโตมาแล้วเจอกับข้าวที่เมียหิ้วมาฝาก...
ฝีมือแบบนี้ เมียเขาทำเองแน่นอน คนคลั่งรักหลงเมียเด็กยิ้มเหมือนคนบ้า ตักข้าวใส่จาน จัดอาหารลงชามอย่างอารมณ์ดี มองท้องฟ้ามืดครึ้มไปด้วยสายฝนด้วยความแจ่มใสจนแทบจะฮัมเพลง
“วันนี้อากาศดีจริง...” สายตาคมหันมานั่งมองจานไข่เจียวกระดำกระด่าง แล้วเอาแต่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ อดใจไม่ไหวก็ตักชิมด้วยความปลื้มปริ่ม แล้วก็แทบจะน้ำตาไหล กับรสชาติเค็มทะลุลิ้น หากคนกินยิ้มกว้างอย่างภาคภูมิใจ...ฝีมือเมียเขาแน่นอน