ลิขิตรักบัลลังก์ทราย

ความทรงจำในวัยเยาว์ของโมซ่า รับรู้เพียงแต่ว่าการกบฏในค่ำคืนนั้น ทำให้พระบิดาสิ้นพระชนม์ และเธอต้องลี้ภัยไปอยู่ต่างบ้านต่างเมือง จึงฝังใจว่าพ่อลูกแห่งตระกูลอลายาห์ คือผู้ช่วงชิงทุกสิ่งไปจากเธอ ความเสียใจ ความแค้นใจคุสุมในหัวใจของเด็กหญิง ที่ต้องพลัดพรากจากบ้านเกิดเมืองนอน ถูกลดฐานันดรศักดิ์จากองค์หญิงมาเป็นเพียงสามัญชนคนธรรมดา
และเมื่อมีโอกาสได้กลับหวนคืนมาอีกครั้ง ในฐานะคู่หมั้นของเอเมียร์ไซยเอ็ด บุตรชายของคนที่ปล้นชิงบัลลังก์ ในใจที่ระอุไปด้วยความแค้น ก็พร้อมจะทำทุกอย่าง เพื่อให้ได้มาซึ่งบัลลังก์ที่เธอสมควรได้ครอบครอง

********

"ปล่อยนะ ปล่อยหม่อมฉัน" สะบัดเนื้อสะบัดตัวหนี แต่อ้อมพระกรกลับรัดแน่นขึ้น
"จนป่านนี้แล้ว เจ้ายังจะหวงเนื้อหวงตัวกับเราอีกหรือ โมซ่า" ถ้อยคำถามหยามหมิ่นน้ำใจเธอนัก
แล้วไง เธอควรจะยินยอมเชื่อฟังโอนอ่อนผ่อนปรนให้กับผู้ชายที่ขืนใจเธออย่างนั้นหรือ?
"คุณไม่ใช่ลูกผู้ชาย" น้ำเสียงแค้นเคียดกระซิบลอดไรฟันอ้อมพระกรร่วงหล่นลงข้างพระวรกาย พระศอตีบขึ้นมากับข้อกล่าวหารุนแรงนั่น
"คุณรังแกคนไม่มีทางสู้ คุณไม่รักษาสัญญา คุณไม่ใช่ลูกผู้ชาย...คุณเลว...เลว...เลว..." กำปั้นน้อยๆ ทุบลงมาที่พระอุระเปลือยเปล่า คนว่าน้ำตาร่วงรินหล่นเป็นสายด้วยความเสียใจอย่างหนักหน่วงกับความสูญเสีย
ขัตติยะมานะใช่มีแต่เพียงเธอ คนถูกหยามเหยียดในสิ่งที่คิดว่าพระองค์มีสิทธิ์ก็ให้มีโทสะขึ้นมาเช่นกัน
"อย่างน้อยคนเลวคนนี้ก็เป็นสามีเจ้า" วาจาที่ตอกย้ำด้วยความเจ็บปวดขมขื่นให้ระลึก