เฮียอย่าดุจุ๊บแจง

"หากยังดื้ออย่างนี้เฮียจะส่งคืนป๊า"

คนพี่ที่ทำงานอยู่ก็มีมือเล็กหยิบจับของที่อยู่บนโต๊ะไปทั่ว เดี๋ยวเอามาเล่นบ้าง ทำตกบ้าง อะไรที่ไม่คุ้นตาก็หยิบยื่นขึ้นมาถามตลอดเวลาจนร่างสูงที่นั่งทำงานอยู่เริ่มทนไม่ไหวกับความดื้อนั้น มือหนากระชากเอวเล็กให้นั้งบนตักก่อนยกมือหนาขึ้นฟาดไปที่จ้นอวบๆ ของจุ๊บเเจงเต็มเเรง

"อย่ามาขู่กันให้ยากเลย ขาดจุ๊บเเจงไปเฮียเหงาเเน่"

เสียงหวานเปร่งออกมาดูเหมือนกำลังขู่คนพี่ฟ่อๆเหมือนเเมวน้อยเเต่ขาอวบกลับเดินถอยหลังออกทีละก้าวจนชิดกับโซฟาสีดำที่ตั้งไว้หลังห้องทำงานของคนพี่

"ไม่กลัวเเล้วหนูจะเดินถอยหลังทำไมคะ หื้ม"

คนพี่เดินตรงเข้าไปยืนอยู่ตรงหน้าร่างเล็กที่นั่งเงยหน้าขึ้นจ้องมองตัวเองสายตาหวานเยิ้มเขาคลี่ยิ้มออกมาเมื่อความน่ารักของคนน้องนั้นมากเกินกว่าที่เขาจะกล้าดุทำได้เพียงยื่นมือไปเกาคางคนสวยขาของเฮียเจ้าคุณเป็นวิธีขอโทษที่ได้ผลอยู่เสมอสำหรับ เเมวน้อยอย่างจุ๊บเเจง